Trammelant met de familie

voor de goede prijs heeft de architect-ontwerper geen enkele versiering erop aangebracht. Aan perzen, beloet-sjistans en kelims moet men maar niet denken. De sweepstake wordt toch steeds gewonnen door iemand die kalmpjes ‘in zaken’ blijft en heel gewoon zijn bezigheden blijft voortzetten, zoals de opgetogen perslieden in dikke letters meedelen, en het portret van zo’n ‘gelukkige’ komt er dan nog bij in de courant: ‘De heer Snavelboer met vrouw en dochters in de huiselijke kring’. De oude perzen zijn jong gebleven en fris en hun kleuren zijn ko-ningskleuren. En in de kelims zijn soms dromen geweven en het tedere gloren van een zonsopgang. Eigenlijk moet men ze toch liever aan de wand hangen (wanneer men bij voorbeeld een kasteel in plaats van een herenhuis in Deventer bij de Joodse Invalide zou trekken). Op dromen en zonsopgangen kan men toch niet lopen als op een karpet.

Om op karpetten terug te komen. Er is bij de verhuisrommel wel een monsterachtig groot gebloemd en wankleurig beige kleed geweest. In de trance-achtige toestand, waarin een verhuizing je gewoonlijk brengt, dacht ik dat het per ongeluk van ‘vroeger’ meegekomen was. Een imaginair vroeger uit een angstdroom.

Goddank wilde de werkvrouw het wel meenemen. Het was een mooie werkvrouw met een fijn gezichtje en een meewarig hart, en ze begreep alles van een ander - vooral mij begreep ze erg goed. Daarom stond ze, tot verontwaardiging van dienstmeisje, behanger, loodgieter en andere naargeestige lieden die ik nog niet kende, de hele

122