Trammelant met de familie

‘Nou, toen Wesseling ons geld had opgemaakt, moest ik kamers verhuren, hè, ik was nog jong, ja, ik ben ook jong geweest, zo goed als jij, en toen kwam er een student bij me op kamers, die doodziek werd. Dat was toch zo’n aardige, lieve jongen - en ik heb hem verpleegd, nacht en dag, tot ik er zelf bij neerviel - zo’n aardige jongen mocht niet dood, vond ik. Nou, en later hè, toen ie beter was, bracht ie me reuk mee - en ik kon die jongen toch niet vergeten, en als ik reuk ruik, mot ik toch zo aan alles denken. Groot en slank was ie, en Wesseling is altijd zo’n klein min ventje geweest. . . Nou affijn, - Wesseling, waar ben je, de roeie van de trap zijn dof, ga ze gauw poetse, luiwammes.’

Na dit verhaal haatte ik haar niet meer. Ze was lichtblond geweest met tintelende blauwe ogen, een felle jonge meid op het ouderwetse portretje. En Wesseling altijd zo’n klein ventje.

En van dag tot dag werd Wesseling kleiner en ‘minner’. Doch evenmin als de oude juffrouw de geur van aangebrand eten rook, wilde ze inzien dat het met Wesseling toch niet zo heel goed ging - ‘allemaal luiigheid van hem, hij wil ’n herenleven hebben, dat is alles.’

Op koninginnedag bleef Wesseling op bed liggen - hij mocht, omdat de juffrouw het vuurwerk ging zien met een grote oranjestrik op en omdat de koningin jarig was. Het was een winderige dag - op koninginnedag weet je altijd, dat de herfst komt en het is al zowat om halfnegen schemer.

Juffrouw Wesseling had geen warme mantel, maar ze

118