Trammelant met de familie

Er was veel haat in dat huis, opgespaard in jaren, zorgvuldig gekweekt als een giftige, kostbare plant. Door de ruzies heen rook ik aangebrande zuurkool, een geur die doodmoe maakt en geen enkele illusie overlaat.

Alle haat te zamen van die drie oude zusters - de oudste, aan wie krachtens een onverbiddelijke wet de kleine Wesseling toebehoorde, en de beide anderen, die ’t zelfs tot geen Wesseling hadden kunnen brengen - de haat van deze drie levens werd met een ontzettend geweld over Wesseling uitgestort. Dingen, die Wesseling voor veertig jaar gedaan zou hebben, werden hem verweten of ze in gloednieuwe actualiteit zich een uur geleden hadden afgespeeld. De zuurkool brandde verder aan en de drie zusters werden helemaal verzoend met elkaar door het gezamenlijk opsommen van Wesselings ondeugden.

Als de aanvoerster van het koor uit een Griekse tragedie begon de echtgenote van Wesseling steeds in te zetten: ‘Weet jullie nog toen Wesseling naar Nijmegen moest en tot Brussel is doorgereisd en met net nog achtentwintig cent bij me terugkwam? - herinner jullie je, hoe hij een koets huurde en met drie vrienden de hele dag ging toeren? ’

‘En of we het nog weten,’ viel het koor in en voltooide: ‘Hij kwam met een rotting terug met een zilveren knop -en zó hebben we al ons geld verloren.’

Elk recitatief eindigde met: ‘En zó hebben we al ons geld verloren.’

‘Ons geld’ bleek oorspronkelijk van de ongelukkige Wesseling zelf geweest te zijn, die er dus helemaal het recht

115