Trammelant met de familie

‘Is het duur, zo’n begrafenis?’ informeer ik voorzichtig. ‘Duur en duur zijn twee; voor vijf a zeshonderd gulden heb je al iets keurigs waar je mee voor den dag kunt komen.’

‘Als julüe me nu eens vijfentwintig gulden leenden, dan zijn jullie goedkoper van me af. Ik ben zelfs bereid jullie met vijfentwintig cent per week af te betalen.’

‘Je bent een hopeloos geval,’ concludeert mijn familie. ‘Je krijgt niks. We geven alleen voor iets ernstigs. Ziekte of dood.’

Ik denk een heel slecht en kort woord. En ineens word ik hels. ‘Nu sta ik nog voor jullie en ik heb plezier in dat beetje leven, dat een mens gekregen heeft, en de zon schijnt, en ik heb een nieuw zomerjaponnetje nodig -maar zo verlangen jullie me niet te zien, hè, levend en fleurig in een zomer japon! En eigenlijk heb ik ook nog sandalettes nodig, en Bemberg-kousen, en een charmeuse onderjurk en een flesje parfum, liefst Guerlain, kost maar vijftien gulden,’ zeg ik om ze te ergeren erbij, ik zeg nou lekker alles, want ik krijg toch niks. ‘Die vijfentwintig gulden wil ik niet eens hebben, zou ik toch niet mee uitgekomen zijn; juist met die zeshonderd gulden van mijn begrafenis misschien. Dag lui,’ zeg ik luchtig en ik laat ze verbluft, verslagen en geresigneerd achter. Het parfum van Guerlain vonden ze, denk ik, het allerergst.

Over de ‘Aias’, het welbekende Griekse treurspel, kan ik kort zijn. De vaklieden hebben het van alle kanten belicht. Alleen werd het me tot een obsessie, - het was op

110