Trammelant met de familie

procent mens is, heb ik nog niet het genoegen gehad te leren kennen. Doch ik zal met Piet rekening moeten houden; uit een mistige grauwe dampkring is Piet plotseling verschenen met de zak; en alles hoort bij elkaar, Waldemar Schmitt, de zak, Piet en de carbollucht... Waldemar Schmitt zit met Piet ontevreden in de kamer met het open haardvuur - niet die met de donkerblauwe rozen. Het is de kamer, waar de grote tekening van Millet hangt, een ruig in zichzelf gekeerd mannenprofiel, nadenkend neerkijkend op de rode vlammen, op Waldemar en Piet. Het is de kamer met de drie No-maskers: de bleke jonge vrouw met de vreemd-zinnelijke mond, de oude man en de oude vrouw met de ivoren gelaten. Het is de kamer, waar de antieke Japanse waaier hangt, die uit goud en zilver, blauw en groen, lucht en water is gemaakt

-    het heelal, de zilveren hemel en de grote gouden zon en daartegen wat blauwe klokken en wuivende grashalmen

-    macrokosmos en microkosmos op een kleine, speelse, vederlichte waaier... Ze zitten als verdoemden in die kamer, omdat het esthetisch gevoel van Waldemar Schmitt zich nog steeds verzet tegen het blauwe rozenbehangsel - ook het esthetisch gevoel van Piet verzet zich ertegen - hij noemt het een ‘pestkamer’. Om nu de waarheid over deze kamer te zeggen: die kamer was een gezellig lelijke kamer met een genoeglijke sfeer, waar mijn logés het allerplezierigst vonden. Er stonden wat ouderwetse meubels uit de Biedermeier-tijd, waar dat blauwe rozenbehangsel het niet eens erg kwaad tegen deed, er hing een aangename lavendelgeur, er was een

105