Onmaatschappelijke voorkeur

binnenplaats. Dus ik droom toch niet. Het groot-ogige meisje dat ’s nachts Moeder Maria om hulp smeekt, zingt, de schoonzoon, deze liederlijke ex-cavalier, zingt. Herr Posanzky, ook hij zingt, zijn lievelingslied zelfs, dat hem z’n drie kranten-regels glorie bezorgde:

’Schön ist die Jugend bei frohen Zeiten,

Schön ist die Jugend, sie kommt nicht mehr...’

Alleen de kleermaker zingt niet. Hij staat wezenloos verdwaasd met z’n knots nog opgeheven. De schoonzoon is net even z’n jammerlijk noodlot ontgaan [hij heeft werkelijk een aangename tenor, daarover beschikken zulke heerschappen wel eens meer] en geeft met zijn sabel de maat aan:

’Drum sag ich’s noch einmal,

Sie kommt nicht mehr...’

Het gemengde nieuws moet het voor deze keer zonder ’Schoonvader valt schoonzoon aan’ stellen. En ook kan het wellicht best mogelijk zijn, dat Frau Posanzky bij uitzondering goed heeft voorspeld uit de kaarten: ’Hij komt over water terug tegen dat het kind geboren wordt’. Misschien helpt Moeder Maria toch... Ik ga Rilke lezen bij het zachte petroleumlicht; de witte pauw heeft een teder-groene achtergrond en Leonardo’s Avondmaal hangt boven mijn bed - zoals vroeger thuis...