Onmaatschappelijke voorkeur

Alles was wel heel vredig en veilig vroeger in de huiskamer onder de gele schijn van de lamp. Men zat als een goede en ordelijke familie bij elkaar - ons kon niets gebeuren. Vlijtige lieden vergaarden voor ons het nieuws in de kranten, dat daar buiten de gele lampenschijn en buiten de veilige huiskamerwanden in een duistere en onbekende wereld gebeurde... Bijlhakkende schoonvaders en vertwijfelde kindermoordenaressen waren een heel ander soort mensen, die ergens ver weg hun lugubere daden bedreven - zo ver en vreemd als de Basutonegers b.v., waar ook juist weer opstanden onder uitgebroken waren. Eigenlijk maakte het dungedrukte ’Belediging en weerspannigheid tegen politieagent’ in die lang vervlogen dagen in de schoot der familie een veel groter indruk op mij, want het lag meer binnen je begripsvermogen. Belediging en weerspannigheid, deze door het zusje ernstig voorgelezen vergrijpen, waren je vertrouwder, vooral de zinsnede ’tegen een politieagent’ schudde je even wakker uit dromen, die wijde zeeën en verre horizonten omzweefden. Iemand, die zich tegen een politieagent verzette en zelfs zulk een machtig man met witte handschoenen en blinkende knopen durfde beledigen, moest een onverschrokken held zijn.

En zo denkt de kleine heer Posanzky er nog over. Hij laat ieder die er belang in stelt met trots zijn eigen gemengd nieuws uitgeknipt uit de courant zien, ofschoon zijn misdaden slechts in drie regels, heel klein gedrukt vermeld waren. ’Ein Arbeitsloser P.’, zo begint het. Ik zal nu van enige Duitse woorden gebruik moeten maken; het is b.v. moeilijk in het Hollands ’Sie Rindvieh’ uit te drukken. Dit namelijk was de belediging, die de heer Posanzky de dienaar der orde deed toekomen na het gebruik van zes glaasjes Steinhäger en de zeer luide voordracht van het lied:

’Schön ist die Jugend bei frohen Zeiten,

Schön ist die Jugend, sie kommt nicht mehr...’