Onmaatschappelijke voorkeur

dan niemand die er een eind aan kan maken?’ ’Je kunt van geluk spreken, dat je een meid bent,’ dreigt een puisterig man met een te klein dophoedje, z’n harige vuist dicht voor m’n neus, ’bemoei je met je eigen!’ Want ik heb zwaar tegen de goede vormen gezondigd. Weten de behaaglijk onbekommerde lezers van het gemengde nieuws, dat wij ook onze vormen en etiquette er op na houden? Wij mogen vis met het gewone tafelmes eten en desnoods met de handen; niemand let er bij ons op, wanneer een heer vóór een dame de deur uitgaat; de meesten van ons soppen hun boterhammen in de koffie - maar het druist tegen alles in, om zich met een vechtpartij te bemoeien.

Ik geef m’n mooie stallesplaats op en zoek mijn heil bij Frau Posanzky die zich ondertussen onledig houdt met kaartleggen. ’Nu had ik U zo’n goede plaats bezorgd’, verwijt ze me een beetje gekwetst, ’het is toch ein schönes Gefecht.’ Uit het wazige verleden komt ineens de stem van een onbeminde oom tot me, die me op een middag met z’n vervelend zoontje naar een kindervoorstelling wou sturen: ’Het gestrafte muizenkind’. Hoewel de plaatsen al besproken waren, weigerde ik halsstarrig; een film in een achterbuurt-bioscoop ’De Droom der Geisha’ trok me veel meer aan. Ik hoor plotseling de verwijtende stem van m’n oom: ’Zo’n lieve kinderoperette nog wel, en jullie hadden mooie plaatsen helemaal vooraan.’

’Nee,’ zeg ik bij vergissing in ’t Hollands tegen Frau Posanzky, ’ik hou er niet van.’

’Wie bitte?’ vraagt zij verstrooid, terwijl zij haar aandacht tussen het gevecht, haar spel kaarten en een groot-ogig meisje verdeelt, dat op een omgekeerde kist bij haar zit. ’De blonde heer komt terug,’ orakelt ze tegen de bezoekster, ’maar er ligt een zwarte dame op het huis, die u kwaad wil.’

’Komt hij terug?’ fluistert het meisje, gelukkig glimlachend. ’Komt hij werkelijk?’

’Er ligt veel geld op u, kijkt u maar,’ profeteert de helder-