Onmaatschappelijke voorkeur

me gemaakt. Iedereen begrijpt het volkomen: een ander wil ook eens iets zien. Hoewel de ander de hele dag bij een beeldhouwer geposeerd heeft in een ijskoud atelier - en de binnenplaats met de schreeuwende mensen onder een vaalgrijze hemel is zo triest,, zo hulpeloos triest, en het gemengde nieuws met dikke of dunne letters bezorgt van dichtbij gezien gevoelens van angst en matte ellende. Het is gemakkelijk verteerbaar en soms spannend griezelig, dit gemengde nieuws... ’s avonds in de warme huiskamer bij een kopje thee en de toenmalige gramofoon, in de schoot der familie. Het zusje, dat zo graag uit de courant voorlas, spelde met duidelijk gearticuleerde stem: ’Bloedig familiedrama - na een hevige woordentwist in een vlaag van woede en dronkenschap... Vader keek met ernstige afkeuring over z’n lorgnet: ’Die lelijke dingen hoef je niet te lezen.’ Moeder schonk neuriënd de theekopjes vol en zei dan opgewekt: ’Wat een vreselijke narigheden hoor je tegenwoordig.’ Ik, ik lapte alle narigheden aan m’n laars en droomde van verre landen en kleurige avonturen. En wanneer ik voor een ogenblik uit de dromen ontwaakte, vond ik de thee te slap en de koekjes niet lekker genoeg. Een kleine ontevreden ezel was ik toen - maar de dromen waren mooi...

Daar windt zich deze arme teringachtige kleermaker als een krankzinnige op en probeert het vals lachende sujet, dat z’n schoonzoon is, van het leven te beroven. Ook deze uitdrukking weet ik nog uit de couranten. Hij gebruikt minder plechtige woorden: ’Ik zal je hersens uit je kop laten vliegen,’ hijgt hij kuchend en schor, ’...m’n dochter de baan op te sturen!’ De schoonzoon, die er een soort liederlijke élégance op na houdt, speelt voor stierenvechter. Hij pareert met z’n smalle degen en gaat met vlugge sprongen de knotsslagen uit de weg. Het is belachelijk en vreselijk, ontstellend en bespot telijk, dit alles. En de schoonvader zal in z’n waanzinnige woede iets verschrikkelijks doen. ’Laten ze ophouden!’ schreeuw ik. ’Is hier