Onmaatschappelijke voorkeur

werd die tante juist deze dag, Frau Irma’s verjaar- en eredag, niet door kiespijn geplaagd?... De wachtkamers der tandartsen zijn dagelijks vol met de goedmoedigste mensen, die zitten te krimpen van pijn - en een kies verliezen is toch niet te vergelijken met het verlies van je illusies.

Wij, de Posanzky’s met hun commensaals, de meisjes die lief waren voor iedereen, de gelegenheidsdief en zelfs de officiële dief - wij verloren onze illusies door die onzalige Tante; kleine, eenvoudige illusies weliswaar van het toch maar aardig klaar te spelen in het leven en het prettig warm te hebben in een gezellige Wohnküche - illusies van bizonder fijne en goed gekozen geschenken gegeven en ontvangen te hebben - illusies. De meisjes uit het achterhuis waren niet meer Fräulein Mieze en Fräulein Grete, die als graag geziene gasten op bezoek zijn — de Tante schoof met een minachtend gebaar een eind van ze af. De officiële dief, die bij de geurende kippen juist was begonnen op te leven en met bewogen stem de belofte had gedaan alles goed te willen maken, deed ze zo verlegen worden door haar stekelige blikken op zijn bedekt hoofd, dat hij op zijn stoel heen en weer ging wiebelen; en zijn gezicht kreeg weer de oude knorrige norsheid. En de goede Géeorch van het Goldwasser werd weer de gelegenheidsdief, omdat de Tante het wilde. Aldoor de tafzij met haar ronde winkelierstersvingers betastend vroeg ze vals: ’U bent toch immers werkloos - een duur geschenk anders, die taf F

En alles zou misschien nog een tamelijk goedmoedig verloop hebben gehad, wanneer het woord werkloos niet gevallen was. Dat trok de heer Siegfried Posanzky, die met de heer Freund in een toestand van stille dronk en van bijna volkomen apathie vervallen was, zich persoonlijk aan: ’Werkloos’, schreeuwde hij met overslaande stem, ’wie is hier werkloos?’ De Tante lijsde met nadruk en grote beleefdheid: ’Jij kan het je permitteren, Siegfried,