Onmaatschappelijke voorkeur

huisbazen dreigen, omdat mislukt behang niet betaald werd en de huur 3 maand achter is. Ver weg is de wereld, waarin liefde wordt verkocht en gevangenissen doen boeten, waar men met een naar schone verbeeldingen dorstende ziel over alle lingeries toezicht moet houden. De wereld, waarin men gelegenheidsdief werd, omdat ziekte werkloos maakt. Er was op het ogenblik alle reden om gezamenlijk te zingen:

Lasset uns ein Gläschen trinken,

Lasset uns recht fröhlich sein...

Toen kwam de tante. Een tante met fatsoenleen marterbont, onderkin en de schoenen-zaak in Klein-Hausdorff. Door een speling der natuur Frau Irma’s welvarende zuster en door deze familiebetrekking Tante, tante der kleine Posanzky’s. Als geschenk bracht ze 6 messenleggertjes mee uit een onedel metaal, dus totaal ongeschikt om te belenen - en messenleggers gebruikte men bij de Posanzky’s niet - men at dóór, zonder iets neer te leggen.

Om kort te gaan, de tante speelde het klaar ons allen wat onaangenaams te zeggen, zo niet te beledigen. Ze deed het handig, die tante, met een virtuoze intuïtie voor onze zwakke plekken en met een in olie gedrenkte stem. Tot op heden weet ik nog niet, of het de kippen of de zwarte taf-zij waren, die haar ontevredenheid en jaloezie opwekten. Josef krenkte ze diep door het Labenause pluimvee voor magere krengetjes uit te maken en zo kreeg ze ook nog gelegenheid de kippen zelf te beledigen. Van de zijde kon ze gewoon niet afblijven en ze uitte haar verbetenheid door medelijdend de omvangrijke schouders ophalend zoetsappig te zeggen: Trma, Irma, als je er maar niet te spichtig en pips in lijkt. En wanneer kan je zo iets nou nóg aantrekken, je gaat immers toch nooit uit’. En de arme, kleine Frau Posanzky verloor haar hele opgetogenheid over al het moois en maakte er niet meer Gott im Himmel getuige van. Ja, mein Gott im Himmel, waarom