Onmaatschappelijke voorkeur

een Japans diplomaat, geel, kaalhoofdig en bebrild. In plaats van een met orden versierde uniform droeg de heer Posanzky meestal een keukenschort, daar hij na de débâcle in zijn beroep bij zich zelf huisbediende en hulpkok was geworden. Ik geloof, dat niemand op Frau Irma’s partijtje zo genoot als haar echtvriend. Want het is nog een heel verschil om als gewoon sterveling of als geboren epicurist te genieten... Hoe hij het Gold wasser tegen het licht hield, voor hij er met kleine, bedachtzame teugjes aan nipte en hoe hij volgens alle regelen der kunst de roomtaart aansneed met een van te voren nat gemaakt mes! En welk een prachtige, diepzinnige lijfspreuk had deze filosoof met het keukenschort tot de zijne gemaakt: Man lebt... U, wij, zij allen, kortom mén leeft.

Men leeft met Danziger Goldwasser en gebraden kip als hoogtepunten, met zoet bier en kümmelkaas als er een meevallertje is, met koolrapen en cichoreikoffie als dagelijks menu - man lebt. Wanneer de heer Posanzky van oude adel ware geweest, had hij geen prachtiger, universeler spreuk in zijn wapen kunnen voeren. Hoe bleek en nietszeggend zijn de meeste wapenspreuken tegen deze wijze en diepe zin! De heer Posanzky droeg de glorieuze lijfspreuk niet in een zegelring gegrift aan zijn ietwat onverzorgde vingers, in plaats daarvan droeg hij haar zeer dikwijls en los op de tong, als ik het zo mag noemen. En dat was goed ook, want niet genoeg kan deze eenvoudige en mystieke wijsheid verkondigd worden : ’Man lebt’ met zorg en schulden - in schande en ellende - door ziekte en vernedering heen: De zon schijnt en de wind zingt, de ogen zien en het hart klopt, en ergens, verder op, binnenkort of later misschien, leeft de hoop en lebt man.

Man lebt, en de kippen uit Labenau staan op tafel, geflankeerd door flessen bier, ingemaakte augurken en andere pikante eetlustlbevordcrende dingen. Er is een zacht warm licht van twee een beetje walmende petroleumlampen en ver weg is de donkere, vijandelijke wereld, waar