Onmaatschappelijke voorkeur

en welzijn/ aldus overhandigde Josef zijn geschenk - kippen, eieren en andere natuurproducten, koscher uit Labe-nau. Geen plantenboter, merk Stammeskraft, geen kalk-eieren, die men nooit helemaal durfde proeven, en kippen - wanneer had het huis Posanzky voor het laatst een kip aanschouwd - levend of dood?

Wij allen konden dus werkelijk met veel vertrouwen het verloop van dat verjaarsfeest van Frau Posanzky tegemoet zien, in gespannen verwachting met de voeten schuifelend op het vorstelijk geschenk van Herr Freund, de deftigste Posanzky-commensaal. Rayonchef, afdeling lingeries en passementen, miskend genie en gentleman met een weemoedige af keer van zijn branche. ’Mein Gott im Himmel, een echte Perser’, barstte Frau Irma uit, toen het kleurrijke karpet voor haar ontrold werd, dat ver van Beloet-sjistan ontstaan was - ergens in Chemnitz hadden vernuftig bedachte Duitse machines er toe bijgedragen om Frau Posanzky de illusie van een Perzisch tapijt te schenken. Herr Freund weerde voornaam en moe de hartstochtelijke dankbetuigingen af, voornaam en moe, zoals hij het op het toneel zou hebben gedaan, wanneer zijn vader er in had toegestemd, om hem toneelspeler te laten worden, die hoofdzakelijk in vorstelijke rollen wilde uitblinken. Doch nu wenkte hij alleen maar mat en minzaam en vergat door z’n zesde Gold wasser langzamerhand de luchtige branche der lingerieën.

Van de officiële dief valt niets aardigs te vermelden. Het was niet genoeg, dat hij de arme Posanzky’s bestolen had, hij nam het ze ook nog steeds kwalijk, dat ze zonder te weten, wie de schuldige was, een aangifte van de diefstal hadden gedaan en hij daardoor een tijd lang in een onaangenaam soort hotel had moeten logeren. [Na zijn straf kwam hij als een sombere wraakdemon naargeestige bezoeken bij de familie Posanzky brengen.] Hij was de enige die met lege handen verscheen, hoewel er een legende rondging van een zeer onlangs gelukte kraak. Vervelend