Onmaatschappelijke voorkeur

ILLUSIES EN DE TANTE

Wij allen hadden eerst nog met heel wat verwachting die verjaardag van Frau Irma Posanzky tegemoet gezien. Wij waren buiten haar drie commensaals, waartoe ook ik behoorde, de officiële dief, de gelegenheidsdief en de beide meisjes uit het achterhuis, die lief waren voor iedereen... En dan natuurlijk nog de heer Siegfried Posanzky met de drie kinderen...

Het begon al erg aandoénlijk met een gedichtje, dat El-schen, het jongste dochtertje, voor haar moeder opzei van een met ankers, harten, vergeet-mij-nietjes en andere aanhankelijke dingen versierd papiertje:

’Treue Mama,

Mit Rosen sei umschlungen Dein neues Lebensjahr,

Wenn dies mein Lied verklungen,

Bring ich Dir Küsse dar’.

Dit gedicht bracht de goede Frau Posanzky de tranen in de ogen. En het was misschien niet alleen het stamelende hoge stemmetje van het kind, dat Frau Irma zo ontroerde. Ik geloof dat de Rosen, die de plicht hadden gehad haar voorbije levensjaren te umschlingen, uiterst schamel en karig waren geweest; des te meer hadden zich zorgen en schulden, die uit Groschen en bank-van-leningbriefjes bestonden, met hardnekkige trouw in die levensjaren vastgeketend [om in de stijl van het verjaarsgedicht te blijven]. Maar nu vierden wij feest met Berlinerbollen, roomtaart en Danziger Goldwasser - dank zij de sympathiek royale gelegenheidsdief. Danziger Goldwasser is een zachte, kruidige likeur, waar men in de destijds nog vrije handelsstaat Danzig werkelijk goud in schijnt te mengen: als kleine gebroken zonnestralen dwarrelt er ten minste iets goudachtigs doorheen zonder de onaangename bijsmaak te be-