Onmaatschappelijke voorkeur

tiënt - ik ben er sterk aan gewend geraakt... Alleen medepatiënten weten, hoe men na negen dezer ’heerlijke nachtrust verschaffende’ tabletten ontwaakt, en in trance zich wast — aankleedt - en de wereld ziet. Waarom geeft men ter dood veroordeelden voor hun executie een stimulerend glas rhum of cognac in plaats van negen Franse rosé tabletjes? Waarom ze de zoetheid van dit leven nog duidelijker voor ogen te toveren met cognac of rhum, inplaats van ze naar de valbijl of de strop te doen hollen, voor zover negen tabletjes hollen veroorloven. Met negen tabletjes is de wereld vuil-grijs, al staat de zon aan een zuiver blauwe hemel. Met negen tabletjes moet men telkens zichzelf één gedachte vooruit zijn, om geen wartaal te spreken, om geen glazen om te gooien, om niet van de trappen te vallen. Om de poes niet op zijn staart te trappen, om mensen, die je het liefst zijn, niet met woorden te verwonden of te kwetsen. —

Dus niet zeggen bij voorbeeld: ’Ik kan vandaag niet in een trein zitten en in een andere stad schilderijen gaan kijken en feestelijke recepties bijwonen — laat me met rust - loop naar de duivel met je schilderijen en de recepties, ik kan haast niet op m’n benen staan!’ — Op de een of andere manier kom je dan toch in de trein met kou beneden tegen je voeten. Ook gelukt het je goede vriend je mee naar de receptie te krijgen — eigenlijk was het iets anders met dichters en schijnwerpers en een hele boel koppen koude koffie. Gelukkig waren alleen maar de schijnwerpers en de koude koffie over, toen ik kwam - en een doelloos publiekje, naar het me scheen in mijn verdwazing. De dichters waren juist weg. Die hadden iets gedaan met voordragen uit eigen werk en met elkaar samen zijn. God, welk een energie zulke dichters hebben. En waarom nu juist koude koffie — ik zocht naar iets opwekkends op die tafel, waar de koppen stonden - dat krijgt men nog wel eens bij zulke gelegenheden - rhum, cognac of iets anders, waar de ter dood veroordeelden zo ten onrechte mee aangewak-