Onmaatschappelijke voorkeur

Die twee laatste slaaptabletten had ik niet moeten nemen vanochtend zo tegen een uur of zes. Het was beter geweest, wanneer ik me aan mijn gewone dosis van zeven tabletjes had gehouden, een hoeveelheid, waar andere stervelingen kans bij hebben het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen en aldus hun naam prompt eer mee aan te doen. — Maar er kwam het ogenblik, dat ik niet meer lezen kon -zelfs niet de aardige ruzie-antwoorden, waarmee sommige schrijvers hier te lande elkaar plegen te vereren. Zoiets wil ik ten volle savoureren, als ik bij stemming ben. En het flauwe licht van de volgende dag, die ik niet aandurfde - de door gezonde goedslapers geprezen morgenstond met het goud was er al. Eerst heeft men uren met gesloten ogen gelegen — een soort van zelfbedrog, net echt slapen. Dan kijkt men met geopende ogen in het donker - als een blinde. Elke nacht is men eerst een tijdlang schijndood en dan blind - wanneer de rosé tabletjes niet helpen willen. Ik heb nu rosé Franse tabletjes inplaats van witte Duitse - met politiek heeft dit niets te maken. Indien wijlen de heer Hitler destijds tabletjes geproduceerd had, die nog goedkoper dan de Franse waren, zou ik direct weer Duitse tabletjes genomen hebben. Indien deze tabletjes een sterker werking veroorzaakten dan de Franse - dit is dus vlugger, meer en dieper slapen - ware ik niet ongeneigd geweest de Duitse chemicaliën-fabrieken een Heil toe te juichen. Zó immoreel wordt een verslaafde - of het nu een verslaafd-zijn aan Venus, het geld of verdovingsmiddelen is; een verslaafde vraagt nooit: waar komt het vandaan.

Die twee laatste slaaptabletjes nam ik, toen alle dingen zo overduidelijk werden — ik bedoel de dingen van de vorige dag. De dingen in de kamers, in het atelier en de keuken. De resten zijn het ergste, een overgebleven part