Onmaatschappelijke voorkeur

’Eens Freddy and sister - acrobatie, excentric en plastic dancers’, beaamde de ongelukkige kamerverhuurder weemoedig in een Engels mengelmoes. ’Eens Pan, de bosgod’ - hij wees op het portret met het pantervel — ’en tegenwoordig... een voetveeg...’

Ik durfde niet naar de oorzaak van deze degradatie informeren, doch vermoedde dat kaalhoofdigheid en andere tanden des tijds er niet vreemd aan waren. En naar de sister heb ik ook niet gevraagd...

In de kelder, waar de oude aap met de witte muizen in het donker gehurkt zat, had men nu een naargeestig elec-trisch transparant je voor het venster geplaatst - een driekleurige reclame, die aanbood op een zekere manier katten en honden te misvormen en pijn te doen.

Het oude statige huis, waar Freddy thans een voetveeg was, stond een beetje naar voren gebogen zwijgend te dulden. Duldde ontbonden pluche en ’hiegeene’, duldde ook A. Hoepelmans, het schone stille huis.

En overal stonden meisjes nu op het grachtje - voor de handel in dieren met het wrede reclametje, voor de stoep der patriciërswoning en bij de eetwinkel met de gemeenzame mosterdbak ook. Ze neurieden zacht voor zich heen; beminnelijke liedjes van een treuen Husar en Sonny boy. Juist zag ik nog, hoe een van die meisjes met een heer waar ze pas mee kennis had gemaakt bij Alfred Hoepelmans binnenging - het zieke pluche, de hygiëne.

Of in De Blauwe Kakatoe de schichtige kleine hangsnor-provinciaal nog zat met de gestippelde das? In Schippers Toevlugt was een ouderwetse flakkerende gasvlam aangestoken.

Natuurlijk hebben de verstandige mensen, die me voor het grachtje waarschuwden, weer als altijd gelijk. Het is er werkelijk een beetje verdacht.

’Zie je wel,’ zullen ze met voldoening zeggen, wanneer ik op hangende pootjes in het moderne huizenblok terug ben gekomen, ’zie je wel, dat zijn jouw grachtjes met de oude