Onmaatschappelijke voorkeur

wel heb ik voor een eetwinkeltje gestaan met zes harde eieren in de etalage, een paar sinaasappelen en wat pekel-augurken. Binnen zie ik enige vale lieden belegde broodjes heel traag en bedachtzaam in een kom met mosterd stippen, verschillende lieden in dezelfde kom. En voor een kelder met een dierenhandel stond ik lang, waar een kleine aap als een gramstorig, doodmoe mannetje in een nauwe glazen kooi hurkte, een aap en een paar witte muizen. In het halfdonker zat hij in elkaar gedoken, de muizen waren al tot vormloze witte plekjes in dat duister geworden.

Ook het zwijgzame plechtige ritueel heb ik gadegeslagen, waarmee op een stoep een paar vergroeide, afgedragen schoenen verhandeld werden. De een of andere verborgen geheimzinnige schoonheid of doelmatigheid moesten die schoenen toch wel bezitten — zo gestreeld en betast als ze werden. Van het ene paar gerimpelde handen gingen ze in het andere over, onder de schijn van een lantaarn, een lantaarn die voor het mooiste huis van het hele grachtje stond, een voorname patriciërswoning met hoge, in ruitjes verdeelde vensters en een brede grijsblauwe stoep.

Achter een der statige vensters kondigde een bordje simpel aan: Kamers te huur.

En nadat het mij gelukt was over de mediterende schoenenbezweerders heen te klauteren, kon ik aanbellen ter vervulling van mijn wensen: kamers te huren in een huis met balkenzolderingen, romantische vertrekken en een geschiedenis. In een vrolijk visioen zag ik alle moderne blokkedozen met hun schriele pr actische indeling verdwijnen [ik had er immers niets meer mee te maken] - hier waren kamers te huur! Toen zag ik de naam - die overtrof in zijn kinderlijke argeloosheid alle deftige welklinkende namen, die ik in mijn verbeelding reeds op het naambordje meende te zien: Freddy and sister. Bij nadere bezichtiging was er dan nog met heel kleine lettertjes A. Hoepelmans onder geschreven. Hoe lief en aandoénlijk!