Onmaatschappelijke voorkeur

heen en weer ging met de maat, en ik dacht eerst dat het de vrouw van mijnheer de Lange was, maar hij zei ’juffrouw Gans’ tegen haar. Mijn zusje en ik dansten om de beurt met mijnheer de Lange. Soms moest ik met mijn zusje samen dansen. En niettegenstaande ik me met de vriendelijke heer de Lange voelde zweven, kwam er een ontzettende zwaarte in mijn benen, wanneer ik het met mijn zusje moest proberen. ’Stommeling, je kunt er niets van,’ zei mijn zusje zachtjes en we trapten elkaar op de voeten, zodat ik direct na zo’n dansje mijn lakschoenen onderzocht. De goede heer de Lange troostte me door mee te kijken of er krassen op waren gekomen, en daar ik een mededeelzaam kind was, vertelde ik hem waarom ik eigenlijk dansles had genomen. Hij keek me peinzend aan bij mijn lakschoentjesverhaal en de netelige kwestie van de gewone schoenen, waar mijn benen niet in wilden passen. En omdat hij zo zacht en aangenaam lachte en me iets prettigs zei over de toekomst, die [geloof ik] de benen helemaal in orde zou maken, antwoordde ik met een te-genbeleefdheid en maakte hem het compliment: ’Wat ruikt u heerlijk en wat ziet u er netjes in het zwart uit en daarbij bent u nog wel een professor en helemaal niet trots en naar als leraren, die niet eens professoren zijn maar gewone mannen.’ De heer de Lange rekte zijn kleine gezicht verheugd boven het glanzende boord en zei stralend vriendelijk: ’Juffrouw Gans, nog eens de pas des patineurs alstublieft.’ En juffrouw Gans ging helemaal mee op de maat van de schaatsenrijders en ik danste werkelijk heel goed samen met de vriendelijke heer de Lange.

Tegen het einde van de middag kregen we een glas limonade en een koekje. Mijn zusje keek een beetje verveeld in het lange lege zaaltje dat anders door vrolijke en luidruchtige jeugd tussen de 12 en 17 bevolkt was op de dans-middagen, die me vage angst ingeboezemd hadden. Maar de schemering viel en alles was zo zacht en feestelijk met de rode limonade en een extra pianostuk zonder dans dit-