Onmaatschappelijke voorkeur

Langzaam kreeg de heer Flesman weer het geheimzinnige waas, waarin eens No. oioio met een drievoet spookte. Namen van beroemde figuren uit de onderwereld - speciaal uit de transport- en verzekeringsbranche — die eens met dikke koppen in sommige dagbladen de hoofdpagina’s versierd hadden, werden ver trouwelijk opgesomd als tot de intimi van de heer Flesman te behoren. Zulk een man was hij: hij had vrienden onder Hoog en Laag, en volgens hem bestond er tussen Hoog en Laag alleen dit verschil dat Laag eerder de kans liep een mede-nummer van oioio te worden dan Hoog. ’Als u het nog eens in het nette probeerde,’ zo deed ik een poging tot reclassering. ’U schreef zulke berouwvolle brieven, over uw vrouw en kinderen en de Heer en zo.’ J. Flesman keek me medelijdend aan: ’Ochgutja, dat wordt graag gezien daarginds hè,’ legde hij op zijn enigszins lijzige manier uit: ’een tikkie confessioneel, dat staat mooi voor de geestelijke. Maar wat mot ik nou in het nette? Noem u nou ’s wat op in het echte Nette — pampiertjes rondbrengen, ouwe klere ophalen, blokkies hakke? Dat ken u toch niet van iemand uit de onderwereld verlange, da’s toch alles veels te min voor iemand als ik; duizende binne d’r door mijn hande gegaan en met eerste klasse mensen te doen gehad. Alleen die beroerde poot van me, wat zal dat een last zijn in me werk... ’k mot nou voorzichtige dingetjes gaan doen, niks geen sportiviteit meer bij.’

Flesman schudde mismoedig en schier ontroostbaar zijn klein rond hoofd. ’U schrijft zulk een keurige hand, wanneer u eens adressen ging schrijven,’ probeerde ik nog eens, in een laatste zwakke overredingspoging, ’zulk fris rustig werk.’

’1.50 de duizend,’ riep Flesman bijna honend. ’Ten eerste,’ begon hij ineens op zijn dikke vingers af te tellen: ’ik zit met een manke poot as een schlemiel bij me vrouw en kindere, die me d’r nou al op beginnen an te kijke, het nieuwtje is er gauw af; later zegge ze: daar is die mank-