Onmaatschappelijke voorkeur

ternauwernood schrijven, Carlo - zou ooit een der Griekse góden de kunst van schrijven machtig geweest zijn? Helemaal naar huis bracht hij me natuurlijk niet - hij begreep wel, dat ze het thuis niet goed vonden, en speels lachend trok hij even mijn hoofd tegen zijn donkere hooggesloten trui aan, die naar alle kermissen en alle caroussels van de wereld rook. -

Er komt altijd een volgende ochtend - volgens ijzeren wetten van zon, maan, sterren en een door de mensen vastgestelde tijd komt er een ochtend met een klok, waar het half negen op is en die iets met plicht en dingen, die men niet graag doet, te maken heeft. In deze ochtend stond als het Noodlot zelf Tom van Compselaere ineens voor me - de volkomen vergeten Tom, Tom met de krukken. De krukken waren juist deze ochtend zo opvallend aan hem: hij leunde er zwaar op - geheel naar voren gebogen. En hij was erg buiten adem en bezweet, de gewoonlijk zo rustige Tom, die anders steeds nog in een goede houding trots zijn krukken liep. ’Je moet niet naar school gaan’, zei hij haastig, ⁵in geen geval - er wordt afschuwelijk over je gesproken, die Zigeuner, weet je.’ Plotseling zag ik de seconden-flits terug, waarin de bolle- en de spleetoog-gezichten me door haat en woede en nog iets verwrongen aangestaard hadden, toen zij met hun meiden door Carlo van de draaimolen verdreven werden. ’Mag jij zo maar wegblijven ?’ vroeg ik Tom, om iets te zeggen, en ook wel, omdat het me bezig hield - ik bleef vaak zo maar weg en mocht dat volstrekt niet. ’Ik mag alles,’ zei Tom

-    en hij zei het heel anders, dan ik het gejuicht zou hebben

-    ’er is niets, wat ik niet doen mag,’ voegde hij er bitter bij. ’Nou, dat is toch zeker fijn,’ antwoordde ik tactloos en verstrooid en het ook menend - ’wat is er met een Zigeuner?’ - Ik liep aldoor een paar passen heen en terug als een vlugge hond, die geduldig telkens z’n meester opwacht - zo langzaam moest Tom lopen. ’Laten we maar naar die tent gaan, waar je me gisteren voor niets hebt