Onmaatschappelijke voorkeur

oud en had geen tanden meer. Ze kwam van achter een stuk zeildoek te voorschijn — ik dacht, dat ze daar had zitten toveren of zo iets - ik achtte alles mogelijk bij deze bijzondere mensen. En er waren grote mogelijkheden in deze familie. Er waren ten eerste al dertien kinderen geweest, waarvan Carlo de jongste was en twee dood gevallen waren - één bij een looping the loop en de andere bij een trapeze-act. De Italiaanse moeder begon zacht te snikken en kwam met een map heerlijk fantastische foto’s aandragen: de doodgevallen broeders van Carlo waren in verschillende houdingen bij de moeilijkste toeren gefotografeerd - zelfs de looping the loop stond er op, waar de broer Giulio alleen maar in de lucht als een spartelende vis te herkennen was. De broers hadden al snorretjes, zodat ze als góden niet in aanmerking kwamen. Sommige der zusters daarentegen waren in nauwsluitend tricot alweer een soort fantasie-godinnen met sterren en bloemen in het haar en in de moeilijkste dans- en acrobatiek-stan-den afgebeeld. Enkele hadden iets met Engelse lords en Franse markiezen te maken. Over ’t geheel genomen schenen de dochters van deze familie er beter aan toe te zijn dan de zonen. Afgezien van Carlo - die was er goed aan toe, hoe dan ook, al stond hij de ene maand als uitroeper bij een menselijke-abnormaliteiten-tent en de andere maand maar doodgewoon als bediende bij een tante, die poffertjes bakte. Carlo was een der Griekse góden - voor de afwisseling op aarde gekomen - bruin, glimlachend, zeker van zichzelf. En later werd hij dan dompteur. Ik twijfelde eerst, of dompteur iets bij de abnormaliteiten of bij de poffertjes zou zijn - doch tijdens een der volgende Franse lessen op mijn vreselijke school was ik de enige die wist, dat dompteur dierentemmer betekende, en ik keek vol verachting de leraar en de andere mispunten aan, die zo verwonderd waren, dat ik plotseling een goed antwoord gaf. Carlo heeft me dan nog naar huis gebracht en mijn naam en adres op een papiertje gekrabbeld - hij kon