Onmaatschappelijke voorkeur

- behalve in de gipszaal van het museum, waar ik wel eens tekenen mocht op vrije middagen. Die jongen van de draaimolen had hetzelfde triomfant rustige van de Griekse góden en dan had hij nog ogen, goudbruine glanzende ogen met dichte donkere wimpers. En wanneer ooit een der Griekse góden ter afwisseling van de vele metamor-phosen draaimolen-jongen was geworden, dan zou hij zó aan en op de rijdende caroussel gesprongen zijn — panterachtig, elegant, niet te vlug en niet te langzaam met een prachtige, lome sierlijkheid. Hij vroeg als een gewoon iemand, toen ik mijn rittenboekje wilde kopen: ’Wil je een keer voor mij draaien?’ Hij deed alles tegelijk: rittenboekjes verkopen, orde bewaren, door ’alla daar’ te zeggen, en zich met mij te bemoeien. Ik heb op de schimmel, de zwaan en in de schommels gezeten. En aldoor draaide ik voor de jongen, die op een Griekse god leek en Carlo heette - en van wie alles was, de muziek, de serpentines, de onvergetelijke draaimolengeur, alle dieren en de met rood pluche beklede schommels erbij. Men beleeft maar enkele ogenblikken van hoogste glorie in zijn leven - sommige mensen moeten er beroemd voor zijn, andere dronken, en enkele verliefd. - Ik zat op de schimmel, drie ritten achter elkaar, en de god, Garlo geheten, gaf de bolle en de spleetoog te verstaan, dat ze met hun meiden ophoepelen konden - ’en kies in ’t vervolg wat knappers uit dan die stofdoeken’, raadde Carlo de spleetoog en de bolle aan. En hij stond met zijn scherpe kin vlak voor hun ordinaire laffe gezichten - precies als in Nick Carter of op de film ’Het uur der Wrake’ of iets anders, waar het hard tegen hard gaat, de edele overwint en de laffen en ge-menen eerlijk hun welverdiende straf krijgen.

Carlo heette Carlo, omdat zijn moeder een Italiaanse was en ik verwachtte iets prachtigs te zien op moeder-gebied, een soort Venus van Milo met gouden oorringen en een kleurige doek om het hoofd. Doch denkelijk was Carlo een ondergeschoven kind, want de moeder scheen al heel