Onmaatschappelijke voorkeur

aldus meiden met jongens onschadelijk gemaakt, want die riem kwam goed aan. Doch er was geen vondelingengesticht in de buurt en David kwam trouw voor zijn broertje op: ’Ik moet toch op hem passen’, en weer zei hij zacht en verontschuldigend: ’Zo’n klein kind.’ Het kleine kind was zo plotseling verstomd, toen David weer bij hem stond, of er een stop in hem was gestoken ter wering van elk geluid - het snoof alleen weer, likte langs zijn lip en zei dromerig ’zout’. ’Misschien breng ik hem morgen niet mee,’ beloofde de zachte David met het vlammenhaar en het tedere gemoed, en hij keek twijfelend van mij naar Maxje. Maar ik wist, dat Maxje er altijd zou zijn - met franjedoek, gebrul en het vreselijke ’zout’.

Toen viel ik over de krukken. De eigenaar van de kruk riep: ’Hallo, krullebol,’ inplaats van iets naars. Het was iemand met een lange broek, die me wel eens toeknikte, wanneer ik voor straf op de mat in de schoolgang stond, en waar ik dan eerbiedig ’Dag Mijnheer,’ tegen had gezegd - het was iemand, die in het volgend jaar student zou zijn, dus al oud. Ik zat aldoor nog in de laagste klasse wegens niet meekunnen en gebrek aan vlijt. Hij stond naar de kermis te kijken, zoals ik nog nooit iemand bij een kermis gezien had. Ik zag het door mijn tranen heen. Ik huilde om de vreselijke gebeurtenissen van die dag - om de bolle en de spleetoog, die ik niets gedaan had en die me zo met hun meiden getreiterd hadden en omdat David te klein was: Ik huilde om de kermis, die voorbij zou gaan, omdat Maxje blèrde en een snotneus had - ik huilde, omdat ik diep medelijden met me zelf had en ik niet meer op een paard zou zitten: ’Echt, heus niet, Mijnheer, ik heb die rotjongens niets gedaan, ik heb alleen gezegd, jou vind ik de aardigste, omdat ze het vroegen, en ze vroegen het alle twee, maar het zijn mispunten en David kan ze niets doen, die durft niet, en zijn broertje heeft altijd een snotneus en het wurm schreeuwde de hele draaimolen bij elkaar - ik kan er niet langer tegen, Mijnheer’. Tk heet