Onmaatschappelijke voorkeur

achter het krullende smeedwerk van het zware ijzeren hek onder de oude bomen om het statige landhuis met de hoge ramen is de verre herinnering aan de 18e eeuw weergekeerd.

In het hotel-restaurant ’Van ouds de Schapenbrug’ hebben we een meevaller: onder de brede waaiers van de kastanjeboom bij het water zit vandaag niemand. In het gedeelte met de blauw-gele zonneparasols is het overvol. We zijn in het goede gedeelte beland: dat met de blauwrode parasols en de kastanjeboom. Zomerachtig nadrukkelijk fluit een vogel vlak boven ons hoofd. Maar er zijn geen croquetjes meer en ook geen schelpjes huzarensalade ; we herinneren ons duidelijk deze gerechten steeds in de Schapenbrug gekregen te hebben. Er schijnt niets meer voorradig te zijn aan kleine goedkope consumptie; dus bestellen we maar biefstukken. Ook is het me nog nooit gebeurd bij de Schapenbrug, dat een kleine waard buigend en zeer onderdanig begroeten komt. Ik mag zoiets wel — ik houd van vriendelijke manieren. Alleen duurt het met die biefstukken wel erg lang. Dus loop ik ergens binnen en informeer eens, hoe het met de biefstukken staat. ’Wat voor biefstukken?’ vraagt driftig een in het grijs gekleed heer met cholerisch uiterlijk. Het is niet onze vriendelijke waard van zoëven. Ik probeer het eenvoudige feit van geen croquetjes of huzarensla, maar wèl biefstuk uit te leggen. Er komt een kellner in rok bij; de kellner, die zoëven bediende, had iets gewoons aan met een bevlekt voorschoot. Wij kennen elkaar niet, de gerokte kellner en ik. Met de man in het grijze pak is iets vreselijks gaande: hij is aan heftige gemoedsbewegingen ten prooi en even grauw als zijn costuum is zijn gezicht geworden. Ik zie tevens, dat nog steeds bij hotel restaurant de Schapenbrug croquetjes en schelpjes ten zeerste aanbevolen worden op een extra bordje: Heden verse croquetten en diverse saladen. ’Waar zit u?’ vraagt de driftige man in het grijs inquisitorisch. Mijn eenvoudige verklaring met