Onmaatschappelijke voorkeur

het begin zijn er nog kwaadaardig riekende fabrieken en zandwagentjes en andere rommel, die iets uitstaande heeft met in aanbouw zijnde matig-vervelende seriehuizen. Dan komen de vriendelijke, gezellig-lelijke villa’s met pilaren en zinloze renaissance-versieringen en zowaar nog stenen kaboutertjes in de voortuin. Het schijnt een goede tijd geweest te zijn, zo omtrent 1906 - zelfs de perkjes met begonia’s en geraniums hebben het welvarende uit die periode *- och, eigenlijk is alles nog 1906 gebleven in die bezadigde villa’s. In de veranda’s wordt thee gedronken en een tuinman spuit met lome beweging de gladgeschoren en keurig-afgestoken grasperken en mozaïek-bloembed-den fris. En ook het nabije kerkhof lijkt een beetje uit het ’JugendstiP-tijdperk. Alleen staan er geen schalkse kaboutertjes in de tuin, doch plechtig kijkende aansprekers, die zelfs op deze hete Augustusnamiddag hun para-pluie hebben meegenomen. Het is langzamerhand weer de tijd van de dahlia’s geworden; in alle kleuren gloeien ze in het tentje voor de begraafplaats; nergens lijken bloemen geheimzinniger en sterker te leven dan bij een kerkhof. Er is een huis op het kerkhof, dat bewoond wordt -duidelijk waait een geur over van gebakken uitjes - en een meisje in een lichtblauwe strak zittende jumper maakt aan de deur van het kerkhof huis grappen met een jongmens in roei-tenue.

Het stuk weg dat nu komt is vol goede dingen: roerloze rustieke hengelaars, een brok weiland met koeien en een hoge wolkenloze hemel erboven. Zwartgroene sloten, die naar regentonnen ruiken met slierten eenden, die elkaar niet los durven laten. En het landhuis uit de 18e eeuw heeft zijn voorname gedaante ook herkregen: het verschrikkelijke rode zand, dat een sportclub er als een brutale vloek had uitgestrooid, is weg. De luide krijsende stemmen zijn weg en ook de sportbeschuiten die men er voor 5 cent consumeren kon. Niemand mag er meer in voorlopig. Welig woekert het onkruid over de paden, en