Onmaatschappelijke voorkeur

uitgestoken vinger en het woord ’Daar’ dreigen hem noodlottig te worden. ’Ik ben een ander/ hijgt hij met benauwende mystiek en bij lange na niet met de groot menselijke bedoeling, die het enigszins in de verte verwante ’tat twam asi’ met Oosterse wijze en klare bevrijding aanduidt: ’jij bent ik’. Het is een hete Augustusmiddag geweest en zelfs een restaurateur in een glad grijs pak staat aan al wat menselijk is bloot. Van grauwwit is ’s mans gelaat blauw-rood geworden, en hij zegt ongewone, zo niet mystieke dingen, maar dan meer de mystiek van het Westen: ’Ik ben een ander/ pretendeert hij weer. Het liefst zou ik gauw weg willen naar de kastanjeboom: we hadden het daar zo goed getroffen. Doch een woordenstroom breekt uit de geplaagde man los. Over Groot Scha-penbrug met blauw-gele parasols en Klein Schapenbrug, waar een schurk, een halsaf snij der, een concurrent, kort gezegd ’een ander’ het gewaagd heeft blauw-rode parasols aan te brengen, om eventuele argeloze bezoekers van Groot Schapenbrug biefstukken af te zetten. O hemeltje neen: geen ’tat twam asi’, zachte en onverbiddelijke wijsheid die van het Oosten is — geen barmhartig en verlossend ’jij bent ik’, maar ’ik ben een ander’, een heel andere dan de armoedzaaier van hier naast van Klein Schapenbrug, waar niemand zit en die het toch durft te bestaan, parasols te zetten en biefstukken in bestelling te nemen, twee biefstukken nog wel. ’En we hadden juist een paar mooie biefstukken in huis’, mediteert de gerokte kellner hoofdschuddend. ’Bij een volgende gelegenheid misschien eens, mevrouw/ zegt de nu normaal en restaurateur geworden waard van Groot Schapenbrug vals en zoetsappig en met een haatblik naar de mooie kastanjeboom.

In Klein Schapenbrug, dat er ais een bij tuintje van Groot Schapenbrug uitziet en waar ik in het vervolg steeds heen zal gaan, was de ontvangst feestelijk en de biefstuk gereed gekomen. Verse biefstuk, pas bij de dorpsslager gehaald. De kleine waard bewaakte de afwikkeling van het mid-