Huil niet voor de tijd gekomen is

Pas drieëndertig, dacht ik, ‘pas’ drie-en-dertig! Drieëndertig of drieënvijftig of drieënzestig, dat was toch alles even oeroud, overwoog ik, hoe kon ze zo’n ouderdom ‘pas’ noemen. De arme heer De Lange keek me even met zijn vermoeide, zachte ogen vragend en vriendelijk en een beetje angstig aan. Jammer datje niet trouwen kunt en dan gewoon bij je ouders blijven en alles zo verder laten gaan als tot nu toe: het was zo plezierig en licht geweest de laatste tijd. Het zakdoekje waarmee de heer De Lange zijn ogen afveegde, rook zo heerlijk. Hoeveel had ik niet aan hem te danken gehad: de sierlijke bestrikte lakschoenen (die me bovendien van het hinderlijke euvel der spillebenen bevrijd hadden) en die ik ook thans aan had nu er bezoek was, vleiende verontschuldigingen over mijn karakter op grond van broosheid en gevoeligheid, waterverf voor mijn artistieke ambities, het naar heliotroop geurend poeder dat een mondain cachet gaf, de vrolijke ‘huppelende geit’ en het oneindig-treurige ‘Amour, jeunesse, les heures sont roses’ - treurig werd het lied vooral later wanneer de uren mauve en grijs verkleurden...

Daar schenen we trouwens nu al aan toe te zijn - Moekie, mijnheer De Lange, zijn Moekie (om geen verschil te maken) en ik, we waren bij het mauve en grijs aangekomen. Met een licht verwijt in haar stem vroeg mevrouw De Lange mij, waarom ik haar zoon Marius zo aangemoedigd had. ‘ Aangemoedigd?’ herhaalde ik, volkomen niet-begrijpend. ‘Ja, je vond hem toch zo aardig en lekker ruiken en veel liever dan alle jongens en andere mensen die je kent - dat heb je toch eerst gezegd. ’ ‘Dat vind ik ook nu nog, ’ antwoordde ik met hetzelfde niet-begrijpen. Doch de arme heer de Lange scheen al lang alles te begrijpen; hij wuifde een beetje vermoeid het hele gesprek met misverstand en uitleg van zich weg.

Moekie verklaarde onomwonden dat er van mijn kant niets van de liefde, 1’amour dan, kon komen en ik werd de kamer uitgestuurd omdat er nog iets over dit onderwerp besproken moest worden. Mijnheer De Lange keek me heel diep in de ogen toen ik hem een hand gaf en hij zei: ‘Adieu, chérie, pour tou-