Huil niet voor de tijd gekomen is

Nelly was verlegen geworden-ik wist er alles van, van verle-gen-worden en zo, dus ik zag het aan anderen ook direct. Raar waren grote mensen toch altijd - al leken ze verder nog zo hef. Plotseling zei de papegaai: ‘Loop naar de ver.. .s, ’ zo duidelijk als een ouwe dronken vent. ‘Is dat ook erg duur, zo’n papegaai?’ wilde ik weten, ‘hij spreekt zo mooi duidelijk - leuk zou dat zijn, wanneer er visite is bij ons thuis en zo’n dier zou zoiets grappigs zeggen, ze zouden zich dood schrikken.’ Luid en smakelijk herhaalde ik de verwensing: ‘Loop naar de ver...s.’

‘Zou je hem uittekenen kunnen?’ vroeg Nelly, ‘Da heeft me verteld, datje zo mooi tekenen kan en datje zulke gezellige verhalen kunt doen, als ze vaten wast - ik heb me laatst een ongeluk gelachen over dat klapperende gebit van die mevrouw, die bij jullie op visite is geweest. ’

Ja, dat gebit deed ik direct voor, daar had ik een extra studie van gemaakt: ik had aan mijn matrozenpak een fluitje aan een koord, en wanneer je op dat fluitje heel zacht ging blazen naar binnen ophalend, dan had je het klapperende gebit. Jim kon vanzelf zo fluiten - en we floten ook allemaal even op dat kleine fluitje aan dat witte dikke koord - de stemming was weer geheel hersteld. ‘Ik heb Da al zo lang gesoebat, je eens mee te brengen, ’ onthulde Nelly me tot mijn stomme verbazing, ‘het is vandaag juist een goeie dag ervoor, nou ik jarig ben.’

Daar ik absoluut wist, dat geen van de kennissen of familieleden bij ons thuis ooit meer de wens had uitgesproken, me eens extra bij zich te hebben - erger nog, daar ik steeds met een soort van verontschuldiging door mijn ouders werd voorgesteld als: ‘Ze kan nog niet zo goed mee op school,’ of‘ze blijft maar klein en pips, verschil tegen die andere, hè?’ - waar mijn jongere zusje mee bedoeld werd - vond ik dit een werkelijk grote eer. Ik had nu vier glaasjes van het rood op en ik verklaarde dat ik veel van hen hield en bij ze wou blijven, bij Nelly en Jim en de papegaai en Da - en dat Da maar naar mijn streng, vervelend thuis moest gaan en zeggen dat ze me verloren had - dat kwam in de boeken zo vaak voor, daar werd je lekker om de haverklap verloren en