Huil niet voor de tijd gekomen is

later reed je dan met vier paarden voor, met een kroon op en dukaten in je zak... Ter ere van mijn bezoek zei Nelly die middag wel vijf kennissen af- ik zag het door een kier van de deur, er was een matroos bij, die haar ook kuste - ik hoorde het. Nu, Nelly was iemand om te zoenen.

Ze zoende mij ook, toen ik wegging, het rook lekker, een sterke, zoete odeur. ‘Ik kom heel vlug terug,’ inviteerde ik mezelf enthousiast, nadat ik eerst nog een soort portret van ons allemaal getekend had, met potlood op een briefkaart: Nelly, een schone dame met diep uitgesneden decolleté - Jim, donker gemaakt met potlood (dat ging gemakkelijk en je spaarde het oogwit uit) - Da, als dienstmeisje in zwarte japon, de witte kraag en schort uitgespaard, - en mezelf met de drie witte bandjes van mijn matrozenkraag en het: witte beije met het anker en vooral het dikke witte koord, waar het fluitje aan vastzat, waarop we als een soort herinnering allemaal gefloten hadden... Wanneer sommige kunstcritici ook maar het tiende deel van de lof zouden uitdelen, die mij werd toegezwaaid, bestonden er nog veel meer jonge en jongere talenten, welke de kunst met geestdrift en overgave zouden beoefenen.

Ik liet de kaart als aandenken achter en kreeg zoveel zuurtjes en bonbons mee, dat ik op straat Da weer vroeg: ‘Je zus is zeker schatrijk, hè? Schatrijk en mooi, ’ herhaalde ik en ik zuchtte diep bij de gedachte, hoe povertjes wij daar eigenlijk liepen, Da en ik. Da, een dienstmeisje bij mijn ouders, dat vuilnisbakken moest schoonmaken en ik, kind bij mijn ouders, schriel en miezerig, dat met verontschuldigingen werd voorgesteld bij sommige vreselijke gelegenheden. ‘Die vensters zijn ook allemaal roze, hè, Da - zouden die dames ook zo rijk zijn en zo mooi, die erachter zitten, net zoals je zus - een rozerode drank, een rozerode mond en een rozerode gracht, net een sprookje... er was eens een prinses, die alles roze wilde hebben...’ begon ik te fantaseren, denkelijk nog onder de uitwerking van de rozerode drank. ‘Wanneer ik nou op taalles iets zelf moet bedenken en opzeggen, kan ik een fijn sprookje vertellen, dat ik helemaal zelf gemaakt heb.’