Huil niet voor de tijd gekomen is

‘Wat doe je dan?’ vroeg ik, nieuwsgierig om te weten welk lucratief vak iemand moest uitoefenen, om zoveel geld te verdienen dat men rozendranken en slagroomtaarten zonder enige reserve kon uitdelen, diamanten in het haar dragen en midden in de week met zulk een voorname fluwelen japon prijken.

Er viel een stilte - een van de vreselijkste stilten, die ik kende van kennissen- en familiebezoeken bij ons thuis, een van de stilten die steeds ik veroorzaakte: men was dan een ogenblik dood-alleen - de anderen staarden aan je voorbij en je wist werkelijk niet, waarom plotseling alles zo veranderde. Maar bij familiebezoeken vond ik het veel minder erg dan nu, bij die gezellige mensen. Bij de familiebezoeken werd ik steeds door iemand geflankeerd, om me op mijn voeten te trappen, wanneer ik iets verkeerds dreigde te zeggen, en Da zelf had de grootste pret, wanneer ik haar in de keuken later alles vertelde: ‘Ik vroeg oom Felix, wat is dat, om op de fles te gaan, en hoe hij dat gedaan had - en ineens waren ze allemaal kwaad, oom Felix het ergst. En nou weet ik nog niet, wat op de fles gaan is. Da, wat is dat - weet jij het, is het erg? Ze hebben mijn tenen bijna stukgetrapt - dus het schijnt iets ergs te zijn. ’ En Da lachte tot de tranen haar in de ogen stonden... Trouwens, Da was bij dit bezoek toch wel heel anders dan thuis bij ons, ze trok nu soms zo’n vreemd, streng gezicht. Met datzelfde strenge vreemde gezicht, dat ik niet van haar kende, zei ze effen: ‘Nelly maakt japonnen, en daar verdient ze wel aardig bij. ’ O, waren ze daarom zo stil - wanneer moekie naar een goeie naaister vroeg, had Da nooit verteld dat ze een zus had, die zulke prachtige japonnen kon maken. Da was zeker bang, dat het te duur voor moekie zou zijn. ‘Die japon, die je daar aan hebt, heb je ook gemaakt, hè - jammer, datje mijn jurken niet voor me kunt maken; juffrouw Mijntje maakt ze allemaal zo afschuwelijk lang op de groei. Ik vind korte rokjes zo leuk staan - zoals je daar op het portret staat, dat vind ik een beeldige lengte, zodat je hele benen te zien komen.’ Dat is een maskeradepakkie, ’ viel Da weer in met het effen gezicht, dat me niet erg aan haar beviel, ‘dan lopen ze allemaal zo gek erbij.’