Huil niet voor de tijd gekomen is

Nelly droeg flonkerende steentjes in het haar en was die dag jarig. Da gaf het lichtblauwe vaasje met de bloemetjes en ik bewonderde de smaak van Da, zo uitstekend pasten het hemelsblauw en de andere fijne kleuren bij alles wat in de kamer was. Er hingen hele waaiers van portretten - portretten van heren, matrozen en vier van Jirn, de neger. Boven het bed hing Jim in het groot, zoals bij ons thuis in de ‘goeie’ kamer de portretten van grootvader en grootmoeder hingen. Jim had taart laten komen en een fles ‘rood’. Ik dronk twee glaasjes van het verrukkelijke ‘rood’, waardoor ik een gevoel kreeg of ik vliegen kon. Ik dacht dat het uit rozen gemaakt was, want het smaakte precies zoals rozen geuren. Nergens was het zo mooi, zo warm en zo roze als in de kamer van Nelly. Nooit tevoren had mijn pluche-hoed die waardering genoten als in deze hartelijke omgeving, noch was men eigenlijk ooit zo zeer op mijn bezoek gesteld geweest.

Ik vertelde veel van die vreselijke jongen Bokkie, die mijn nieuwe hoed ‘opschepperig’ had vinden staan - o, ik kon mijn hart uitstorten, dat ik altijd moest wachten met taartjes-nemen tot alle anderen de lekkerste genomen hadden. Nelly haastte zich, me weer van een groot stuk slagroomtaart te bedienen; en ik vertelde verder van de vieze praatjes op school en de zoen in het straatje, die als nat spuug geweest was en dat ik nu pas, vandaag dus, voor het eerst begrepen had, dat zoenen zo naar niet was. Da had zeker ook wel gezien, hoe mijn vader en moeder elkaar zoenden - nou, ik had het gezien en ik kon merken dat ze het niks leuk vonden. Geen één pa was ooit leuk om te zoenen, dacht ik, en er bestond niemand die zo mooi was als Nelly, en waarom ik Nelly nooit vroeger gezien had... Ik had het derde glaasje rood heel langzaam uitgedronken en het hele glas nog eens met mijn tong extra afgelikt, iets wat thuis streng verboden was. Ik sprak denkelijk wartaal, thuis gaven ze nooit een godendrank, die het rood evenaarde, en wanneer ze port dronken, kreeg ik er niets van mee. ‘Drink jij maar, hoor,’ zei Nelly medelijdend en gul, ‘’t kan ervan af, ik verdien goed.’