Huil niet voor de tijd gekomen is

ken en dat was wat anders dan het saaie ‘kopje-krauw’, dat ik elke zondag van de papegaaien in Artis te horen kreeg.

En ik was ineens midden in het verhaal dat mijn ouders niet begrepen hadden - het vreselijk ontstellende gebeuren van de slang met het arme witte duifje. De zuster van Da heette Nelly en begreep alles - ik mocht direct Nelly zeggen, doch vooral verder vertellen van het duifje, dat: telkens weer uit de slangebek te voorschijn was gekomen... ‘Dat late ze nou aan onschuldige kinderen zien, die vuile beulen,’ keurde Nelly hevig en hartstochtelijk af, ‘kunne ze zo’n smerige slang niet een bloedworst geven, als ie toch wat vrete mot, in plaats van een duifïe - ik hou duifïes op het dak, duifïes stellen liefde voor, ’ voegde ze eraan toe. De neger heette Jim, en toen Nelly over de liefde sprak, gaf hij haar een zoen in de hals.

Voor het eerst in mijn leven begreep ik dat zoenen prettig kan zijn. Ik had een paar dagen tevoren een vreselijke proef doorstaan met een jongen - het was juist de tijd dat er over zoenen en nog veel griezeliger dingen op school gesproken werd, en in mijn nieuwsgierigheid probeerde ik het in het smalle straatje, dat voor dergelijke experimenten bij onze school in trek was. ‘Jasses, het is net nat spuug,’ was de verpletterende ontdekking voor mezelf en ook voor de beteuterde jongen. Maar de neger had zulke prachtige witte tanden en Nelly zag er zo beeldig perzikachtig uit - ik begon iets van de liefde te begrijpen. Eigenlijk moest ik mijn moeder eens voorstellen zich ook een laag uitgesneden fluwelen japon aan te schaffen en dan geen pa erbij - die vond ik nu te enenmale niet erbij horen. Ik vertelde het Da en Nelly en Jim - en Da kwam in een soort doodsangst en bezwoer me nooit een dergelijk voorstel te doen. Nelly kende mijn moeder - ‘Da haar mevrouw’ - van de straat en vond haar gelukkig ‘een beeld van een mens’, doch dat mocht ik niet oververtellen. Jim floot de papegaai wat voor en de papegaai floot het na; daarna hoorde ik duidelijk, dat de papegaai ook Hollands kende, een reuzevloek, die alleen moordenaars zeiden. Daar was de papegaai voor bekend - eerst een deuntje fluiten en dan kwam het woord.