Huil niet voor de tijd gekomen is

rode droom staat te glanzen. Een eind verderop hebben de muzikanten het toch klaargespeeld de agent te verschalken en ze zijn nu aan een luimig couplet begonnen: ‘Schele Ka d’r sijssie...’ Wanneer ik weer tot rust en kalmte gekomen zal zijn, kan ik dat couplet op mijn gemak eens doorlezen; het is inbegrepen bij Het Moederhart van twee cent - benevens ‘Vaarwel, adé, of een zwerverslot. ’

Vaarwel, adé, geef mijn de vrijheid,

De groene dreven en de zee En zo ik sterref, mijn lieve mei-eid,

Wens ik u vaarwel, adé...

Aldus de zwerver... Vaarwel, adé, pa, bezinning, laatste vleug van goed of kwaad geweten.

Het sneeuwmannetje was stomdronken en moest zich daarom stevig aan een vergulde lantaarnpaal vasthouden, waarvan de lantaarn glimmend robijnrood en doorzichtig was. Het stond op een wit glinsterend plateau. Zijn parapluutje lag achteloos op de kristallen aarde en zijn neus was van dezelfde gloeiende tint als de lantaarn, glimmend en robijnrood. De ogen van het zwaar benevelde sneeuwmannetje staarden van onder een hoge hoed naar een onbekende doch heerlijke verte - hetzelfde sprookjes-nirwana, waarheen de locomotieven en treinen uit de speel-goedetalage groene en rode seinen hadden uitgezonden. Hoge hoed, parapluutje en ogen waren steenkool-zwart. Het geheel was volmaakt mooi en werd ‘Bobojere naar keuze gevuld’ genoemd. Het was een ander soort dronkenschap dan die, waar de heer d’Hersigny aan onderhevig placht te zijn. Het was een dromerige lichte roes te midden van ongerepte sneeuw, schemerig lantaarnlicht en koel-weldadige vrijheid. Eromheen was iets plezierigs gaande met ronde fleurig bestrikte worstjes, glimlachende biggen met muntjes in de bek en fantastische chocolade-wezens met beeldige suikergezichtjes. Wanneer het sneeuw-