Huil niet voor de tijd gekomen is

mannetje niet voor vierenzestig cent te krijgen zou zijn, kon een bruin met wit gespekt worstje tenminste troost geven. En men zou naar het mannetje nog een tijdje kunnen kijken - elke dag -tot het verkocht zou zijn.

Nee, de ‘bobojere’ kostte eenvijfenzeventig, maar er waren nog talloze andere artikeltjes, zei de juffrouw, toen ze mijn teleurgesteld gezicht zag - vissies — pijppies - vruchies: ‘Kijk maar gerust es rond, kind - kost niks.’ Het was een soort juffrouw, die ik direct graag mocht, met een lorgnetje en gegolfd haar, een beetje afwezig, vaag en zeurig goeiig. Ik mocht alles in mijn handen nemen - beruiken en bevoelen, het sneeuwmannetje ook. Dat was uit een korrelige materie gemaakt, die een grote denneappel bleek te zijn - zulke buitengewone dingen bedachten de mensen soms. Het mysterie van de vulling naar keuze wees ze me ook, de juffrouw. In de kristallijnen aarde was een schuifje - maar zoals ze zelf treffend en terecht opmerkte: °t Is meer iets voor het oog, sieraad, hè - ’t is een kunststukkie. ’ Die vulling was bijzaak. Het harmonicaspel en het zwerverslot kwamen weer dichterbij. Ze waren veilig beland in dat smalle rosse straatje en vonden gul onthaal bij de juffrouw van het sneeuwmannetje, die met grote ontroering meeneuriede:

En zo ik sterref, mijn lieve mei-eid,

Wens ik u vaarwel, adé...

En als vriendelijke schimmen doemden achter het winkel venster de gelijkgezinden ook weer op - de gelijkgezinden van de vrijheid, die met schorre stemmen en levendige gebaren het sneeuwmannetje bewonderden, dat weer zijn bovenaardse roes in de etalage stond te verdromen. Maar zij blijven buiten het paradijs - ik werd erin opgenomen. Ik bezat het lied van Het Moederhart en van Schele Ka en het Zwerverslot; en de juffrouw wilde de coupletten uit het hoofd leren, omdat haar aanstaande zo muzikaal was. Ik verwonderde me over niets meer te midden der sprookjesachtige wereld, waar de juffrouw het