Huil niet voor de tijd gekomen is

te zijn en de avontuurlijke straatklinkers zo vlug als het gaat weer onder de voeten te krijgen - de vrijheid, de blinkende, gouden, zalige vrijheid. Heel andere straatklinkers dan die op de weg naar school liggen: de grijze alledaagsheid waar je je langs sleept en waarvan elke steen als een hard vijandig ding voelt, dat je kwaad wil, datje brengt naar de versuffing, de dorheid en de eindeloze verveling... Pa heeft het zo gewild - pa heeft me, zonder het te weten, de vrijheid hergeven. Ditmaal mijn pa.

Direct is er iets moois, iets verheffends te horen in de middag, die roezemoezig en helemaal roze geworden is. Direct zijn de gelijkgezinden er ook weer - als uit de verlokkende straatklinkers naar boven getoverd.

Al kleeft er aan zijn vingers bloed,

Het is en blijft haar kind,

Eens teder onder ’t hart behoed,

Door haar zo zeer bemind.

God, hoe de harmonica tremoleerde, hoe het refrein door de man met de lage stem uitgesnikt wordt, terwijl hij naar boven kijkt, of er geen centen uit de huizen vallen. En nu mediteert de man met de tenor, gelaten:

Mijn kind, uw lokken waren blond,

O, uw kleine poez’le handen,

Zo onschuldig en zo rond,

Waarom moest ge daar belanden?

Het lied kost twee cent - een lied op de hoek van een tochtig straatje - ruisend, weemoedig en schoon uitklinkend in zacht en droef refrein. Een lied ‘Het Moederhart’ getiteld. Én weer maakt een politieagent een eind eraan. De politieagenten schijnen er voor te moeten oppassen, dat de mensen niet te vrolijk of te treurig worden. Maar hij kan mij niet beletten naar het winkeltje te kijken, de politieagent, een winkeltje, dat als een roze-