Huil niet voor de tijd gekomen is

voor zo’n vervelend stuk als een soort whistavondje zonder rovers vier gulden vijfentachtig (stalles) neerlegden, terwijl je maar hoefde rond te kijken, om helemaal voor niks de leukste dingen te zien: opgewekte, om niet te zeggen uitgelaten mannen met lichtbeige gleufhoeden achter op hun hoofd en trots de kou in hemdsmouwen, pakten op straathoeken bij stegen hun waren uit; mechanieke muizen, mannetjes in ronkende autootjes of soms alleen maar sokophouders. Doch zelfs deze sokophouders kregen een bijzondere en betoverende glans door de hartstocht en de overtuiging, waarmee ze aangeprezen werden: ‘Geacht publiek, u kunt eraan trekken, u kunt ze verscheuren en nog blijft de rek, de mekeniek erin. Hier, mijnheer, ruk hem uitel-kander, een gulden voor degeen, die ze stuk trekken kan!’ En weer waren het de gelijkgezinden, die niet naar school hoefden en in dezelfde dingen plezier hadden als ik, die daar trokken en rukten aan de onverwoestbare sokophouders. Een ook door mij zeer geacht publiek, dat pruimde en over fietsen hing, en waar men voorzichtig de geur van opsnoof- een geur van manchester pakken en piraatjes - van ongebonden vrijheid en avontuur.

Het hoefden, om iemand de stallesplaatsen te vergoeden, niet eens zulke fel gekleurde burlesken met on verslij tbare sokophouders te zijn, die met een geacht publiek begonnen en met een uit de aardbodem verrijzende politieagent eindigden. Begroetingen waren ook heel leuk, vooral wanneer er een derde bij was, die één van de partijen nog niet kende, en zijn glacéhandschoenen dan vlug probeerde los te wurmen - hoewel ik het veel deftiger vond een geganteerde hand te reiken. En in modezaken pasten dames hoeden op met een spiegel van voren en een van achteren - en zag men de winkeljuffrouw al maar enthousiaster knikken: zo mooi stonden die hoeden allemaal - en ze stonden meestal niks mooi.

Nee, men hoefde geen viervijfentachtig uit te geven, om werkelijk grappige en vermakelijke dingen te zien. De Sint-Ni-colaasetalages, die dat jaar grootscheeps opgezet waren, konden dan tenminste vijfentwintig gulden per voorstelling opbrengen.