Huil niet voor de tijd gekomen is

gaat en je doet nadenken over leven en dood - het onafwendbare, ik ben ik. En aan die zaalwachter heb ik het avontuur te danken. Wanneer hij wat inschikkelijk geweest was, zou ik de rest van mijn veertien dagen hoofdzakelijk in zijn museum doorgebracht hebben. Ik dacht toen nog dat een museum het bezit van de verschillende zaalwachters was. Ik zou een boel indrukwekkende en belangrijke dingen gezien hebben en ik had extra een ochtend bestemd om het gordijntjesspel volkomen in me op te kunnen nemen: het bestaat in het open en toe trekken van groen saaien gordijnen met een lange stok en het heeft invloed op het licht en donker van Rembrandts schilderijen. Dat werd tenminste door de zaalwachter, van wie ook de Rembrandts waren, tegen de eerbiedig luisterende bezoekers beweerd. Het was een geheimzinnig en stil spel, waar zwijgend en diepzinnig naar gekeken werd; het geheel had een duistere aantrekkingskracht voor me. Doch dit spel was niet van de wereld verdwenen voor mij - ik zou later nog gelegenheid genoeg hebben het in al zijn mystiek te mogen aanschouwen.

Buiten was genoeg aardigs te zien, hoewel de vraag, waar ik nu die veertien dagen verder zou doorbrengen me wel een beetje bezighield. Ik had even een opwindende fantasie van dakloos te zijn en een zwervend bestaan te leiden; maar de aanblik van enige grote foto’s voor een schouwburg lieten dit spannende droombeeld sterk verbleken. Het waren afbeeldingen van opgetutte heren en dames. Ze waren hier en daar bij tafeltjes en zo in de kamer losjes gegroepeerd en herinnerden me ineens aan de ontzettende whistavondjes bij ons thuis met port, cake, gefor-ceerd-opgewekt-blikken stemmen en rare suikerzoete gezichten, die me al meermalen het voornemen hadden doen opvatten, om te proberen in een roverbende opgenomen te worden. Ik zou deze dan adviseren streng en zonder pardon met de whisters om te springen, mijn ouders te sparen, omdat ze niet beter wisten, doch de cake en het gezamenlijke potje moesten buit blijven. De port zouden de rovers natuurlijk met enkele slokken naar binnen klokken. Het was me onbegrijpelijk, hoe de mensen