Huil niet voor de tijd gekomen is

onnavolgbare wijze deed oom Ricardo ze even aan, met de klep naar beneden, zoals niemand ze toentertijd nog droeg - het stond prachtig, het waren heel andere handschoenen, Ricardo’s handschoenen. Ik herinnerde me nog vaag, hoe stijf mijn vader ze in de hand had gehouden bij de een of andere bruiloft en hoe het lelijke, dwaze dingen waren geweest, mijn vader was er toen zichtbaar verlegen mee. En nu was oom Ricardo er weer helemaal gelukkig mee. Hij hing ze voorzichtig bij de kachel te drogen en ging voor de piano zitten, dacht even na en speelde een der walsen van Chopin. Hij hield zijn ogen gesloten en een ogenblik was de kamer,, onze doodgewone burgersalon, werkelijk dat wat een salon eigenlijk had moeten zijn, iets dat met voornaamheid, elegante noblesse en wonderlijke verfijning te maken had. Bijna werd deze alledaagse schone tedere stemming bedorven door een bezoek, dat ik door scherp luisteren naar de bel en in samenwerking met de dienstbode nog juist kon tegenhouden.

Het was een tante, die met een neefje ons kwam opzoeken. Het neefje had eens het buitengewone voorrecht gehad bij oom Ricardo te mogen logeren; natuurlijk was het aan de verkeerde besteed geweest. Het neefje (een keurig, bang, veertienjarig jongetje) was met een sensationeel verhaal teruggekomen, dat de hele familie in paniek had gebracht.

In plaats van het prettig te vinden mee te mogen naar nachtge-legenheden in een naburige grote stad waar gedanst en gezongen werd, had die jongen er schande van gesproken - en ik vond dat men toch al zoveel tijd in nare saaie daggelegenheden doorbracht, als ouderlijk huis en school. Ook zou oom Ricardo - en dit vooral werd bijna misdadig gevonden - hem zijn stomme tien gulden te leen hebben gevraagd, die hij van zijn vader en zijn moeder als zakgeld had meegekregen - daar werd hij toch immers voor meegenomen. En dan was er nog een gefluisterd verhaal waar ik helemaal niets van begreep, van een zwaar geverfde dame bij wie oom Ricardo in woonde - welk feit vooral vanwege de verf als onfatsoenlijk werd beschouwd. Soms was de af-