Huil niet voor de tijd gekomen is

zigeunerogen. ‘Ik heb een nieuwe methode voor piano-onder-wijs uitgevonden. Het is iets voor Boedapest, muzikale mensen daar, alles gevoel, hartstocht, brio. Ik breng ze de techniek in acht weken bij - ga een muziekinstituut opzetten met een Hongaarse vriendin. ’ Hij zag de toekomst al roziger en hoopvoller in - trouwens niemand van ons drieën twijfelde een ogenblik aan dat piano-instituut met onderwijs op moderne en nog nooit tevoren bedachte grondslag - het idee van oom Ricardo, die muzikaal, vindingrijk en tot alles in staat was. Alleen vroeg moeder aarzelend: ‘Heb je een tijdje geleden ook niet zoiets geprobeerd in Lyon of Marseille? Er deden toen zulke rare verhalen de ronde. Je zou met je assistenten in grote kartonnen dozen geslapen hebben bij gebrek aan bedden en alles moet toen een beetje mislukt zijn. ’ Oom Ricardo wuifde met een hautain en misprijzend gebaar die laster weg: ‘Och, ze zijn zo kleingeestig, de mensen, hè. Ik had aardige slaapplaatsen gemaakt, er kwam ook een beetje karton bij te pas, maar ze lagen goed zeg ik je, ze lagen als prinsen. Ik sliep tenminste als een prins. En dan is karton hygiënisch in dat soort steden met wandluizen, beter dan die dikke wollen rommel, waar ze in liggen te broeien, zacht klimaat daar,’ zei hij vaag en verontwaardigd vervolgde hij: ‘Om kleinigheden laten ze je in de steek. Ik had alleraardigste leerlingen, meest dames. Havensteden, hè. Die zaak ging goed, werkelijk goed, en geen van mijn leerlingen stoorde zich aan mijn slaapgelegenheid, ze vonden het grappig.’ Weer ging de pantoffel van mijn moeder naar de glanzend-geschoeide voet van oom Ricardo. ‘Natuurlijk vonden ze het grappig,’ herhaalde hij onbevangen. ‘Ik liet ze het hele instituut zien en zo zagen ze de bedden ook - honi soit qui mal y pense -- zelfs voor klamboes had ik gezorgd, die ik immers kende van Java. ’ Hij keek triomfantelijk over de klamboes: ‘Er is een boel ongedierte daar, hoor. ’ ‘Klamboes in Marseille?’ vroeg mijn moeder verbaasd, ‘die hebben ze daar toch niet?’ ‘Nee, maar ik vond het beter, ’ oordeelde oom Ricardo, ‘zo kreeg je ook minder stof binnen ’s nachts - het was een eigenaardige woning, begrijp je, je moest de vensters op dat