Huil niet voor de tijd gekomen is

toen ik hem er uitdrukkelijk naar gevraagd had, ‘dat is te raar, een huilende man; ik heb helemaal een hekel aan huilen, ’ voegde hij erbij, mij strak aankijkend bij die hardvochtige bekentenis. Ik gaf oom Ricardo mijn eigen zakdoekje, om de tranen te drogen die hij nog zo rijkelijk kon doen stromen bij de herinnering aan zijn geliefd kind en hij wenste dat om deze eenvoudige handreiking God mij zegenen zou. ‘God zegen je, liefkind, je lijkt op Viola/ zei hij als een soort teder geschenkje; ik zag immers duidelijk dat er generlei gelijkenis tussen mij en dat schone wezen bestond.

Dan was er toast en ham en versgezette thee - de rumfles stond nog op tafel - door het wit- (en goed-) gemutste dienstmeisje binnengebracht in het bloemrijke Wedgwoodservies. Oom Ricardo knikte er welwillend tegen, vouwde met een precieus gebaar het servet open, alsof hij gister nog in een Grand Hotel en niet uit de nap van het nachtasiel gegeten had; hij at helemaal niet haastig, zo uitgehongerd hij ook was (en de honger stond op zijn ingevallen kaken te lezen, zei mijn moeder bijna melodramatisch), neen, hij at keurig en langzaam. ‘Verrukkelijk/ verklaarde hij met nadruk, ‘verrukkelijk, die dunne sneden toast, wie doet dat bij jullie, precies zoals het moet zijn, eventjes bruin en toch niet te hard. En die ham is ook voortreffelijk - bijna als in Praag - ham moet een beetje naar noten smaken - en dan die uitstekende Engelse mosterd... Kinderen, wat ben ik blij weer bij jullie te zijn, wat is het hier rustig en gezellig en Hollandshelder. ’ En ik bad en smeekte oom Ricardo toch voor altijd bij ons te blijven, een verzoek dat mijn moeder tot mijn grote verbazing niet ondersteunde - ze trok een verlegen gezicht bij mijn enthousiaste invitatie. Oom Ricardo schudde een beetje weemoedig met zijn hoofd, zodat zijn vol donker haar meewap-perde: ‘Ik blijf nooit ergens voor vast, ik moet verder, voor mijn zaken, ’ legde hij me uit, ‘naar Boedapest, dit keer zal ik er komen, ik ben vast en zeker besloten mijn familie eer aan te doen. ’ Of hij dat nü al niet deed - door er zo mooi, levendig en opgewekt bij te zitten met glanzende witte tanden en diepe donkere