Huil niet voor de tijd gekomen is

kan ik niet buiten. Zelfs daarginds,’ en hij wees naar een hoek van het plafond, ‘daarginds mocht ik ze bij me houden.’ ‘Daarginds’ scheen een ver land te zijn, waar men de mensen zowat alles afnam, wat ze aan aardse goederen bezaten - met uitzondering dan van Viola en de tandenborstel - maar oom Ricardo was in zulke vreemde landen geweest dat ik me voorlopig niet zozeer met ‘daarginds’ - hoe angstaanjagend geheimzinnig overigens ook - kon bezighouden.

Het portretje van Viola had mijn hele ademloze belangstelling - het was een kind schoon als een engel met een geruite, opzichtige baret op wild krullende haren en een mysterieus lokkende glimlach om de mooie, een beetje treurige mond. ‘Ze ging veel dansen,’ legde oom Ricardo uit, ‘ze was als een vlammetje, zo vurig en licht en levend en stralend en als een vlammetje is ze uitgedoofd - longontsteking - ze is veel te licht gekleed al te lang uitgebleven op een ijskoude nacht, toen ze weer dansen ging, mijn dochtertje Viola. ’ Mijn moeder gaf duidelijk tekens dat het verhaal van oom Ricardo iets verontrustends had; ik zag telkens hoe ze probeerde hem op zijn schoen te trappen, een teken dat iemand zijn mond ergens over moest houden, een teken dat veel gezien werd in mijn bijzijn en dat ik altijd opmerkte, hoewel het tegendeel beoogd werd. ‘Ja, ze zou nu zo oud als jij geweest zijn, de kleine Viola, een jaar of vijftien,’ en oom Ricardo keek me oplettend met zijn grote donkere l&ngbewimperde ogen aan om daarna in tranen uit te barsten. Hij beschuldigde zich ervan geen goed echtgenoot en vader geweest te zijn, vooral geen goed vader- ‘maar ik gunde de kleine veel plezier, weten jullie, ik gunde het haar zo. ’ En dat zou geen goed vader geweest zijn? - o, waarom was ik niet Viola geweest met zulk een opvallende heerlijk geruite baret op, waarom was ik niet aan een longontsteking gestorven na te lang gedanst te hebben ergens op een kermis van licht en geuren en meeslepende muziek, waarom werd ik niet door zulk een bijzondere vader betreurd en beweend? Zou ooit mijn vader om mij huilen? - en ineens viel me in dat mijn vader nog nooit gehuild had. ‘Dat kan ik niet,’ had hij eens gezegd,