Huil niet voor de tijd gekomen is

iedereen, ’ viel ik hem vlug in de rede, want ik was bang dat hij weer ging huilen, ‘het is nog een wonder datje er geen schorre stem van hebt overgehouden en het lijkt me zo vrij en vrolijk te kunnen zeggen: Wat kan me eigenlijk nu nog overkomen. ’ Hij werd er helemaal optimistisch van en raadde me aan deze zin in gedachte te houden, wanneer ik ergens angst voor had. En hoeveel keer hebben ze me het luidkeels woedend horen roepen, wanneer ik juist doodsbenauwd was voor een les of straf: ‘Wat kan me nu eigenlijk nog overkómen!’

Dan kwam de merkwaardige metamorfose waar ik al een paar maal getuige van had mogen zijn. Op de badkamer hoorde ik het water lopen. Oom Ricardo verdween voor een halfuurtje en in plaats van de interessante, diepbeklagenswaardige, doch op den duur niet al te aangenaam riekende vagebond verscheen een uiterst verzorgd iemand, die nochtans niets van zijn interessant voorkomen had ingeboet. Het pak waarin mijn vader er als een doodgewoon alledaags heer uitzag, gaf oom Ricardo het cachet van een volkomen gentleman en het bad benevens het schone linnengoed hadden het peil van zijn moreel op verwonderlijke wijze doen stijgen. Hij streelde liefkozend het glanzende overhemd en ademde diep de geur van de lavendel in, die altijd op mijn vaders toilettafel stond... ‘Dat doet goed,’ zei hij glimlachend en volkomen tevreden. ‘God, wat voel je je een ander mens zo - het leven is goed, zeg ik jullie en jullie zijn zo lief, ’ en hij omhelsde ons beurtelings, Moekie en mij. ‘Is het leven geen heerlijk ding?’ zei hij nog eens met overtuigende vrolijkheid en in een stralend humeur. ‘Kijk eens hoe die schoenen me zitten, keurig gepoetst zeg, jullie hebt goed personeel en een uitstekende wasvrouw moet dat zijn, dit overhemd is heerlijk gestreken. Uitstekend, ’ herhaalde hij, vertederd alles bekijkend wat er in de kamer was, Moekie, mij en zichzelf incluis.

Plotseling voelde hij met schrik naar zijn binnenzak en ademde verlicht op, toen hij zijn portefeuille eruit haalde, een rafelig vod waar hij een portretje uit opdiepte. ‘Viola,’ zei hij zacht, ‘ik heb haar altijd bij me. Dit portret en mijn tandenborstel, daar