Huil niet voor de tijd gekomen is

in de mond stak. ‘Rum is gloeiend en verwarmt je door en door,’ zei oom Ricardo nog eens met overtuiging na een paar grote slokken en ik hoopte dat de smaak van deze voortreffelijke drank in mijn glas zou blijven zweven als een geurige onzichtbare nevel.

‘Hoewel een kop koffie met een homp broodje op een ijskoude ochtend ook goed doet op een politiebureau - het is “daarginds” (en hij wees naar een blijkbaar heel ver oord) geen first class hotel, maar toch - de politiemannen zijn mensen met een hart. Ik heb trouwens op de bureaus van vele wereldsteden mijn kop koffie gekregen, ’ zei mijn kosmopolitische oom, ‘en dat is toch behoorlijk, is ’t niet?’ Ik wilde weten hoe die koffie smaakte en na consciëntieus nagedacht te hebben, antwoordde oom Ricardo: ‘Die koffie smaakte aardig. En warm vooral,’ voegde hij er na enige tijd nadenkelijk stilzwijgen bij - toen ontmoette hij de smekende, verschrikte blik van mijn moeder. Hij werd verlegen en dat kon ik niet verdragen. ‘Oom Ricardo mag toch wel koffie met een politieman drinken en een praatje maken - dat zijn toch nette flinke lui,’ zei ik ineens, ‘als die beroerlingen in onze familie hem hebben laten stikken, dan mag een mens toch wel warmte en koffie zoeken waar hij ze krijgen kan - dat zou ik ook doen,’ voegde ik er met grote beslistheid bij.

‘Ja, ja,’ vervolgde oom Ricardo, ‘ik heb al zoveel meegemaakt. Weetje dat ik eens, nog wel in een behoorlijk pak, kranten verkocht heb in Wiesbaden. Er waren natuurlijk veel vreemdelingen en het was of ik die mensen magisch tot me trok. Ze zeiden: Mein Herr of Monsieur en Signor tegen me en menigeen nam me mee naar een restaurant en wilde mijn levensgeschiedenis weten. Och,’ zei hij bijna tot zichzelf, ‘wat kan een mens eigenlijk nu nog gebeuren, als hij alleen is - er is altijd wel een plaats om te slapen en van de koffie heb ik jullie al verteld. Maar wanneer je voor anderen moet zorgen, dan wordt het moeilij-ker, die kan je niet naar asielen en politiebureaus meenemen en zeggen: Hier zijn mijn vrouw en kind’ - en weer begon oom Ricardo te zuchten. ‘Nou, kranten verkopen kan ook nog niet