Huil niet voor de tijd gekomen is

Regenvlagen, storm, herfstnevels - een kort schuchter belletje, zó dat we vroegen: ging de bel eigenlijk? - dan stond mijn oom Ricardo tegen de muur gedrukt, als een bescheiden bedelaar die nog niet lang in het vak is en zich schaamt om aan te bellen bij vreemde huizen en uit bedelen te gaan en zelfs nog verlegen is tegenover de dienstbode. Bij mooi weer is oom Ricardo nooit komen opdagen, dan waren er hooibergen geloof ik, of zo maar banken ergens in de open lucht in parken of waar ook in de wijde wereld. Oom Ricardo kwam uit de wijde, wijde wereld, hij bracht de sfeer van de verte en het avontuur mee, ik snoof een bijna wilde geur om hem en niet dat gewone duffe zoetige fami-lieluchtje. Wat was ik mijn moeder dankbaar dat ze eindelijk eens met iets plezierigs en boeiends te voorschijn kwam op fa-miliegebied - hoe onuitstaanbaar vervelend en met zichzelf ingenomen waren de anderen, die uit riante voorstadswoningen of villaparken kwamen en uit een fantasieloos benepen iets, dat zij ‘de wereld’ noemden en dat met zaken, geld en een geslaagd deftig bestaan samenhing, hoe ergerden me de paar stereotiepe, aan mij gewijde zinnen: ‘Wat blijft dat kind spichtig’, ‘Vind je leren prettig?’, ‘Krijg je mooie rapporten?’

Oom Ricardo was niet geslaagd - niemand van de familie mocht weten dat hij soms bij ons kwam, zo weinig geslaagd was de carrière van oom Ricardo. Hij gaf het direct toe met ontzettende zelfbeschuldigingen en hevige gebaren (zich op de borst slaand), terwijl hij de Hemel als getuige aanriep, hoe slecht en diepgezonken hij was, maar, voegde hij er plechtig aan toe, nu, dit keer, wilde hij diezelfde Hemel tot getuige nemen van zijn onherroepelijke heilige voornemens om een ander nieuw mens te worden (snikkend), ‘met Gods hulp’, besloot hij enigszins ten overvloede en grote ronde tranen liepen langzaam en treurig