Huil niet voor de tijd gekomen is

keer van mijn vader opwekten. ‘Lach niet zo onnozel en vooral niet zo hard, ’ liet hij er dan ook op volgen.

Tot ik enige tijd later in de zeldzame gelegenheid werd gesteld om te zien, hoe het koele groen in mijn vaders ogen die eigenaardig mooie blauwe nuance kreeg, wanneer hij ergens plezier in had. En hij zei er iets ongehoords nog bij: ‘Dat heb je niet onaardig gedaan. ’

Tot grote ontsteltenis van mijn moeder vertelde hij dan, hoe hij niets kwaads vermoedend in Oudewater had rondgelopen bij een bezoek aan een vriend en hoe op een winderige hoek van de Hoofdstraat plotseling tante en nichten als furies op hem waren afgestoven. Hij had er niets van begrepen, tot ze hem de verfrommelde en stukgelezen brief toonden met het bovenvermelde beleefde verzoek. ‘Zo’n kwajongen!’ had hij enkel gezegd en even plotseling en woedend als ze verschenen waren, verdwenen ze ook weer. Het begin ener familievete.

Tante en nichten en Hannes zijn hun hele verdere leven kwaad gebleven, aldoor maar kwaad. En ik moest mijn vader plechtig beloven nimmermeer een dergelijk verzoek aan wie ter wereld ook te richten.

‘Ditmaal kwam het goed uit, ’ mompelde hij in zichzelf, ‘stel je voor, elke keer die arrogante smakkerd er ook nog bij!’ En hij rilde van afkeer.