Huil niet voor de tijd gekomen is

Toch had ik, als ’t er op aankwam, nooit een vader als die van Jopie Kuyl willen hebben, zo gezellig en gemakkelijk hij ook was. En die inval van de frenoloog had ik bedacht om Hannes te intimideren. Maar Hannes was niet te intimideren, daar hadden hij en zijn familie te veel graden voor en zijn gesmak scheen hij, zelfingenomen als hij was, zelf niet eens te horen.

Toen hij de schedel van mijn vader wilde gaan meten, die hem blijkbaar sterk fascineerde, stond deze op en zei beleefd niet langer te kunnen blijven wegens een dringende conferentie. Hij waarschuwde Hannes ernstig voor de pudding: er was een beetje marasquin in. Die middag kreeg ik eindelijk eens een behoorlijke portie ‘podding’ (zoals men in Oudewater zei), want tante en nichten aten nu ook nooit meer iets waar ‘drank’ in zat; ze spraken het woord met zoveel afgrijzen uit alsof de geurige marasquin het gevaarlijkste vergif ter wereld was.

Daar ik toevallig nog even langs het kantoor kwam, zag ik dat de dringende conferentie van mijn vader bestond uit het roken van een sigaar en het lezen van de ‘Max Ha velaar’.

Toen vatte ik het plan op, dat wellicht vreselijk, in elk geval afdoende resultaten zou hebben. Ik vroeg onze goedige boekhouder met zijn fraai handschrift een zin voor mij op te schrijven; een enveloppe (naam en adres van mijn vader erop gedrukt) en een postzegel gaf hij mij erbij op mijn dringend verzoek. Zelf bracht ik de brief naar de bus.

De zin luidde: Verzoeke beleefd van verdere bezoeken verschoond te blijven.

Vier heerlijk-rustige weken gingen voorbij zonder een spoor van de Tantesfamilie. Vader had al eens terloops gezegd: ‘Komt Oudewater niet meer opdagen?’ Moekie, die altijd doodsbang was niet vriendelijk en hartelijk genoeg geweest te zijn, merkte beschroomd op tegen mijn vader: ‘Was je niet een beetje erg stijf, een beetje erg correct de laatste keer?’ ‘Ik kan ze toch niet om de hals vallen,’ antwoordde mijn vader en de voorstelling van deze omhelzing was zo raar, dat ik in een van die gelaakte lachbuien verviel, waarvan ik reeds meedeelde hoezeer ze de af-