Huil niet voor de tijd gekomen is

huilde Leen onmiddellijk mee, Annie viel me van puur medelijden om de hals, Karei, die wel eens meehelpt, staarde voor zich uit of hij een vreselijk visioen zag en stootte dan uit: ‘Daar mosten ze de bajes voor in, ’ en andere vaag-sombere verwensingen, gekruid door ontelbare ‘Godzammes’ van Piet. Niemand dacht eraan dat zij zelf dat geld goed hadden kunnen gebruiken, althans een tijdlang redding uit een misère, waar ze nooit helemaal uit zullen komen.

‘Afijn,’ zei Leen, ‘nou komt de zomer, en als je nou boven op je daktuin gaat kijken, staan die paarse blomme al bij het goudvissenwatertje.’ En weer gingen we in een lange optocht het huis door, naar boven, over de zolder met de vreemde vlekken. Dan stonden we werkelijk bij de blauwe irissen en de oneindigheid van de blauwe lucht boven ons - de hemel leek hier dichterbij - en zo ver je kijken kon wolken en water en bruggen en boten, in de verte de grote oceaanschepen, dichterbij snelle motorboten en trage zolderschuiten, die nog op oeroude manier door bomen werden voortbewogen; de roep der wiekende, witte meeuwen tegen de blauwe lucht en het zachte verliefde kirren der grijsblauwe duiven boven in de toppen der kade-bomen vermengden zich met het ritmisch stampen der motoren en de signalen der stoomfluiten. De zomer kwam met een heerlijke hooilucht van de overkant van het water en op de smalle langgestrek-te daktuin vlak bij de hemel stonden de rozen in volle bloei en lavendel en kruizemunt en dagenlang de zon... Ik had een kleine particuliere zomer en zon en hemelkoepel en vergat snel Tahiti en het nachtmerrieachtige deftige woonavontuur met de gewezen rijken benevens hun noodlottig contract.

Trouwens tegen de herfst had ik toch niet in Tahiti willen blijven - dat kon ik vroeger al niet in dergelijke landen - een heimwee, dat me de zon en alle tropen deed haten op den duur, dreef me altijd weer terug naar de Amsterdamse herfst. En aan de herfst schijnt dat huis aan de kade gewijd te zijn: de mensen en de dingen krijgen een wonderlijke grijze verdroomdheid. De paar bomen voor het huis zijn soms nauwelijks van de masten