Huil niet voor de tijd gekomen is

hart dat de eerwaardige heer deed was overbodig: in een vreemde betovering kocht ik het masker - het zou nu toch in hetzelfde huis blijven, want ik zou erin trekken. Een interieur met associaties aan stille Oudhollandse binnenhuizen: een gezette dame zat zo idyllisch-huishoudelijk met een breiwerkje en een berustend gezicht; de regen druppelde monotoon tegen de glazen koepel van de oude tuinkamer - een tuinkamer vol sfeer, zoals men die ter wereld nergens dan alleen in Oudhollandse grachtenhuizen aantreft. De tuinkamer gaf de doorslag, er ging een magische aantrekkingskracht vanuit - opnieuw werd ik door een vreemde betovering bevangen - het was een melancholieke Hollandse tuinkamer uit een dier Hollandse familieromans, waar in het begin alles zo blijmoedig zijn rustige gangetje gaat, met kopjes koffie om elf uur ’s ochtends precies, bezoeken van oma’s en tantes op het theeuurtje en die sfeer van welstand, keurigheid, gematigdheid en ergens een flauwe geur van lavendel - een sfeer, die ik lang had moeten missen. Het regelmatig tikken van de breipennen, begeleid door het even regelmatig tikken van de regendroppels - het was een eindeloze Hollandse zomerregen -dat mevrouw zo treurig vond, stemde mij aangenaam rustig en ook het tuin-uitzicht op de druipende oude stille bomen, waaronder een nog veel oudere stenen Boeddha stond, die roerloos en onmerkbaar-glimlachend de tijd tot eeuwigheid verdroomde.

In deze toestand begon ik de zakelijke besprekingen. Het deftige echtpaar zou ergens heel boven in het huis zijn toevlucht zoeken - ik gaf me er geen rekenschap van wat ‘heel boven’ betekenen kon en de kwestie van de keuken behandelde ik met enige nonchalance. Nooit moet men keukens en wat daarmee samenhangt nonchalant behandelen, vooral niet wanneer een keuken gedeeld moet worden. Wel meende ik een bijna-on-zichtbare blos van opwinding op het bleke gelaat van de berustende, handwerkende mevrouw te bespeuren toen het woord ‘keuken’ viel, maar wat had ik eigenlijk met een mevrouw te maken die ‘heel boven’ zou zitten - ik stelde me iets voor onder