Huil niet voor de tijd gekomen is

Door de grijze, trieste straten gaan — waarom? Wat drijft me naar buiten? Misschien wacht me iets, dat toch mooi is of de moeite waard te zien. Wellicht zingt ergens op een hoek een man, wiens gebroken en warme stem begeleid wordt door een harmonica, die een stuk van de grauwe wenende hemel heeft opgezogen en weer van zich geeft in tonen, welke als de regen zijn, de altijd maar neersiepelende regen. Doch dat is eigenlijk ook niet mooi, het is slechts weemoedig, treurig.

Voor alles in de wereld echter niet thuis blijven, in het goed verwarmde huis met de bekende dingen. En niet naar de oneindig vervelende straat kijken, waar evenals ik, misschien, mensen onrustig in hun nette kamers zitten.

Waarom spelen ze zoveel piano? Hoe dwaas te veronderstellen, dat die mensen in de doodse straat zich even ongelukkig en wanhopig voelen als ik. Zij vinden het helemaal geen vervelende straat, integendeel, ze zijn blij, een zo goed beschut huis in zulk een keurige buurt gevonden te hebben. Zij voelen zich heel gezellig in de suffe, saaie kamers. Mijn kamers zijn lang niet zo netjes als de hunne, waarin een glimmend zwarte piano staat en een rookstoel en tal van andere prettige dingen. En de dochter des huizes speelt de nieuwste Schlager - of wanneer ze ietwat gevorderd is, wellicht Beethoven of Bach - alles is mogelijk.

Maar buiten is het zo vaag en onwerkelijk. In de nauwe, verregende straten zijn de winkels zo vreemd - winkels met mooi aangeklede wassen dames en heren, met een prijs erop. Winkels met lelijke meubels, die zo gerangschikt zijn, alsof men uitgenodigd wordt direct aan de tafel plaats te nemen. En kille bloemenmagazijnen, waar de bloemen eenzaam in onschone vazen wachten. Er zijn ook veel fotografie-inrichtingen met rare portretten in de etalage, portretten met altijd lachende mensen. Ze